Είδα στον ύπνο μου και μ’ έπιασε ζαλάδα
Κάτι κοράκια να κηδεύουν την Ελλάδα
Κι ένιωσα μέσα μου, ταπείνωση, ντροπή
Αν δεν ξυπνούσα θα’ χα πάθει συγκοπή
Αφού η ανθρωπότητα δεν ντρέπεται
Δεν έχει τσίπα μια σταλιά, δεν κοκκινίζει
Ένας λαός, τέτοιος λαός πως το ανέχεται
Να λοιδορείται και ο καθένας να τον βρίζει

Αφού η ανθρωπότητα δεν ντρέπεται
Δεν έχει τσίπα μια σταλιά, δεν κοκκινίζει
Ένας λαός, τέτοιος λαός δεν επιτρέπεται
Μες τη μιζέρια και τον φόβο να σαπίζει

Eίδα στον ύπνο μου και κόντεψα να μείνω
Τον Μέγα Αλέξανδρο στους Βάρβαρους να δίνω
Κι ένιωσα μέσα μου ανείπωτη οργή
Γι αυτά που γίνονται ξεδιάντροπα στην γη

Αφού η ανθρωπότητα δεν ντρέπεται
Δεν έχει τσίπα μια σταλιά, δεν κοκκινίζει
Ένας λαός, τέτοιος λαός πως το ανέχεται
Να λοιδορείται και ο καθένας να τον βρίζει

Αφού η ανθρωπότητα δεν ντρέπεται
Δεν έχει τσίπα μια σταλιά, δεν κοκκινίζει
Ένας λαός, τέτοιος λαός δεν επιτρέπεται
Μες τη μιζέρια και τον φόβο να σαπίζει