Είσαι η ρωγμή του ποτηριού
Στο γλέντι της ψυχής μου που δεν έκανα
Είσαι το πρώτο σ’ αγαπώ
Εφτά έχω ακόμα και ύστερα πέθανα
Και για να σου φερθώ καλά
Να μάθεις να αντέχεις το κολύμπι μου
Είναι η θάλασσα βαθιά και ακόμα πιο βαθιά είναι η λύπη μου

Να μου μιλάς στον ενικό
Μα να με σέβεσαι
Ξέρεις αγάπη μου ποιόν άνθρωπο ερωτεύεσαι
Να με κοιτάς μέσα στα μάτια και να ορκίζεσαι
Όταν μου λες πως από έρωτα ζαλίζεσαι

Είσαι το άσπρο μου χαρτί
Και μαύρο το μελάνι που σου έγραφα
Θέλω να είσαι πάντα εκεί γιατί μόνο με αίμα σου υπέγραφα
Σε κάνω δύο ρουφηξιές και σε φυσώ στου έρωτα τον άνεμο
Δεν θέλω άλλες ταραχές σε θέλω για λιμάνι μου απάνεμο

Να μου μιλάς στον ενικό
Μα να με σέβεσαι
Ξέρεις αγάπη μου ποιόν άνθρωπο ερωτεύεσαι
Να με κοιτάς μέσα στα μάτια και να ορκίζεσαι
Όταν μου λες πως από έρωτα ζαλίζεσαι