(Verse 1):
Klukkuslagið dregur okkur lengra að dauðanum
Ráfa í rykinu, eldrauður í augunum
Þessir skósólar, skella í jörðina
Bergmála inn í þögnina, gatan geymir víst sögurnar
Vökvinn brenglar þetta göngulag
Ég er með motherfucking höfiðið á röngum stað
Ég finn til löngunar, geri söng um það
Og það virkar því að fólkið virðist raula hann
Held í mómentið, meðan ég get það
Virðist aldrei ætla að þora að þroskast; Pétur Pan
Sex stafir emmsjé, þú ættir nú þegar að þekkja það
Tólf ár að baki, kasta kveðju á hóla, fella og seljana
Ég flutti sautján ára, mamma er ennþá þar
Var til vandræða, vildi ekki kvelj’ana
Ég er með kórónu, ég vann fyrir henni
Og ég ætla alls ekki að selja hana
Þeir koma, þeir hlusta, þeir taka svo punkta og bakka í vörn
Rapparar gráta og skrá sig síðan í regnbogabörn
Veskið veinar, hví valdirðu rappið
Aron Gunnarsson frá Cardiff… já, það er pappír
Ég er engin fyrirmynd, allir ættu að vita, yo
Að ég fæ mér þangað til ég lúkka eins og Jónsi í Sigurrós
Ég er í hásæti, og enginn á í mig
Samt fer ég hærra upp, svo allir sjái mig
Ég tek myrkrinu með opnum örmum
Því ég og nóttin erum eitt
Og við eigum okkar leyndarmál
Á köldum kvöldum þar sem spegilmyndin mín
Hún öskrar ÞEYR