[Verse 1: Inka]
Να που η θηλυκή φωνή ξαναχτυπά
Λόγια αληθινά δυο χιλιάδες επτά χρόνια ακόμα και μιλώ σωστά
Για να μην θίξω πρόσωπα καταστάσεις και τα λοιπά
Κρατώ το στόμα μου σε απόσταση από αυτά
Δίνω ρυθμούς πάντα για να ακούς αυτούς που πίνουνε
Το μάνιντου και πέτανε στους ουρανούς
Απ το να ακούσεις άλλους δήθεν αργολάτρες
Με έναν αλβανό σποράκι τους πιάνουν αναθυμιάσεις
Δεν λέω να μας μοιάσεις δεν μπορείς να το κάνεις
Γιατί όλη σου η ζωή περιμένει το να πεθάνεις
Και από τα χώματα ξανά να αναστηθείς
Θα στείλω τόσες καταιγίδες που θα λιώσεις πριν σταθείς
Φέρνω την αλλαγή με τόση άνεση
Κάνω το καθετί να αλλάζει διάθεση
Κι όσο για σένανε ανοίγω παράσταση
Για να σε πάρει ο χριστός πριν από την ανάσταση


[Verse 2: Λόγος ημών]
Νιώθω το στόμα μου να γίνεται ξυράφι από το μπάσιμο
Με καύσιμο το νου μου να κινεί κάθε τετράστιχο
Για κάθε άπιστο φέτο γίνομαι εξάνθημα
Σε κάθε πάτημα πάτων θνητό απ τα χαράματα
Το μυαλό μου δεν διατίθεται να σταματήσει
Πριν τη δύση το είδωλο σου (toy) θα έχω γκρεμίσει
Λόγος ημών παράσιτο το μυαλό των Ελλήνων σαν μια επαναφορά
Της καταστροφής των διδύμων
Κι αφού ακόμα είμαι εδώ (Blow)
Ακόμα έχω κάτι να πω και δεν μιλώ για να μιλώ
Παίρνω πυλό τη σκέψη και δημιουργώ
Λιμό στυλό οπλίζω και το αφήνω ελεύθερο για πανικό
Το ιδανικό που δίνει Χ στην εποχή που ο παγετός έχει λανσάρει
Το ρυθμό μου πακέτο με τονς βλάκα συγκεντρώσου
Το αληθινό κρατώ νιώθω περήφανος πραγματικά
Που ποτέ δεν υπήρξα αδερφός σου
Μου πήρες πόζα και ας μην παίζουνε φλας
Δεν πα να σωνεις το κουπλέ σου με μπανκς μην το ξεχνάς
Είμαι ο καρκίνος που δεν καταπολεμάς
Απ τα στενά που θα φοβόσουν να κοιτάς μοιάζω τανκς
Απ τη γκριζούπολη απευθείας ως συνήθως είμαι πένθος με κακόφημο ύφος
Μέσα στο πλήθος χωρίς ήθος
Δεν έμαθα ποτέ μου να μαι λίγος φτύνω μίσος
Τόσο που απαιτεί ο κάθε στίχος
(Α να χαθείς βρε με κάνεις και κοκκινίζω...)
[Verse 3: Tsaki]
Απ τα αναχώματα στέλνουμε αντίποινα πέφτουνε πτώματα
Λαβώματα πίσω απ τις πλάτες σας κόκκινα χρώματα
Αυτόματα τα νύχια μου σκίζουν τον κάθε μπόμπιρα
Που αυθόρμητα στέλνει τα βέλη του προς τον αυτόχειρα
Είναι η απόπειρα αφύπνισης για το πρόβλημα
Να δεις πιο καθαρά ποια είναι τα μουσικά σου εμπόδια
Εκπροσωπώ τα βρώμικα στυλς από τη Σαλόνικα
Χωρίς να μαι το όνομα που θα θελες να χώνει μα
Όσο και αν δεν με πας κολλάς στο άκουσμα μου
Όσο θα εκφράζομαι θα εκφράζω τη γενιά μου
Από τα αλάνια δυστυχώς που είναι μακριά μου
Μέχρι τους πούστιδες που βρίσκονται στη γειτονιά μου
Μοιάζει αδύνατο το να ξυπνήσεις μόνος από το λήθαργο
Πιο πιθανό το να μας βρεις μπροστά σου σαν αντίπαλο
Αφοπλίζω ήχους να μπεις στο δρόμο μας
Παράτα τα μην σπαταλάς το χρόνο μας κωλοβαράς
Είναι επανάσταση του λόγου απ τα στενά και το μυαλό μου
Απ' το μικρόφωνο μου για τύπους του δρόμου
Για τον κάθε αδερφό μου ενάντιος του πόνου
Για το παθός που κρύβω σε κάποιονα διπλανό μου


[Verse 4: Κακοήθης]
Πάντα όταν γράφω γράφω μόνο για μένα για τον καθένα
Που κάνει συλλογές ρε από κύτταρα καμένα
Μένω Αθήνα τσίφτη εκεί που προωθούν τον κάθε ρουφιάνο
Και γλύφτη εκεί που βασιλεύει η φρίκη
Υπνωτισμένοι ανθρώποι μέσα στην καθημερινότητα
Μα μεγάλωσα αλλιώς κι έτσι αλάνι ζω αλλιώτικα (ναι)
Φέρνω ποιότητα και εσύ μόνο ποσότητα
Κλάσης ανώτερη από σένα κλασικότατα
Ακόμα κάνω παιχνίδια πατάω φίδια
Ακόμα η κλίκα σου μας κλάνει μια μάντρα αρχίδια
Τα ίδια άτομα λένε τα ίδια σότα (;)
Καν τη κότα η κατέβα απ την σκηνή και χειροκρότα
Από τότε που θυμάμαι την πάρτη σου πάντα κλαίγεσαι
Πάντα από κάποιανου αρχίδια κρέμεσαι
Να χαίρεσαι που δεν ασχολούμαι με τη φάση σου
Απλά περνάς την εφηβεία στα τριάντα σου, μαλάκα...
(Φτου σου αφιλότιμη...)