[Verse 1: Inka]
Πριν απ' τη γέννηση, πάντοντε μιλούσαμε για εξέλιξη
Αφαίρεση απ’ τον εγκέφαλό σου κάθε αίρεση
Πώς θες να πας μπροστά αφού ο ίδιος μένεις πίσω;
Σε αγγίζω με τους στίχους μου εσύ το πες στο θυμίζω
Και όταν σκαλίζω, τους δρόμους που βαδίζω
Δηλητήριο στο στόμα σου είμαι, και έτσι τη βρίσκω
Αρκεί να μην μιλήσω, γιατί σπίτια θα κλείσω, Bong Da City
Αρρώστια που μένει κλειστή στην κρύπτη
Και άμα ανοίξει τον κόσμο παρακάλα, γιατί η φύση
Φτηνό φρίκη, δεν είμαι το κορίτσι για το σπίτι
Έχω χιλιάδες φιλα που αφίσα στην τύχη
Την ψυχή μου θα πουλήσω αρκεί να ζωντανεύουν ήχοι
Πως θα γινότανε να κάψω την ρουτίνα
Να κλείσω την κουρτίνα και να χαθώ στην αθηνα
Πες μου ώρα και μηνα να κάψω όλο το τμήμα
Εκεί θα μείνεις κούκλα να κοιτάς απτήν βιτρίνα

[Verse 2: Μάνι]
Θαυμάζω την ανατολή πίσω απ' τις πλάτες
Πολυκατοικιών και αλλάζω θέμα μέσα στις οφθαλμαπάτες
Έφτασαν νύχτες που φοβόντουσαν τα φίδια περισσότερο
Απ' τον βασιλιά τους αποστάτες
Φονιάδες, των ονείρων
Αυτοί που ζουν στην κόψη για καιρό σε κόσμο στείρων
Σε αγώνα χώματα πώς να γεμίσω την ελπίδα, τι να σπείρω, ε;
Καυτέ στιλέτα ως την απομόνωση μου, τον κόσμο τριγύρω, καταστρέφω
Είναι μυστήριο, μην ανακαλείς την άποψη σου λόγο φόβου είναι μείον σου
Παράσιτο στον κόσμο θα ’μαι και πάντα εναντίον σου
Ψίθυροι στα στενά
Άκου την πολύ να πονά, ποιος είναι φίλο σου
Μέσα από τον ύπνο μου σε εικόνες, ανώνυμα συναισθήματα
Τα λόγια απλά τοποθετούνε γνώμες
Βήματα προς το τίποτα, μην παίζεις με τον θάνατο θα χάσεις σίγουρα
Είναι τα πάντα ετοιμόρροπα και εφήμερα
Δεν βρήκα τρόπο να σταματήσω το χάος
Όμως βρήκα τεχνική να προχωράω, μονος το πολεμάω
Πηγαίνω λαου λαου, στην εποχή τον μηχανών προσέχω το πως να μιλάω
Κίνδυνος, υποδέχτηκε το κτήνος εξελιχμένο σε μύκητες
Υποδέχτηκε το κτήνος εξελιχμένο σε μύκητες
Γίνε το βήμα προς τα πίσω
Κάθε επιθυμία σου ο πρώτος τους κανόνας μεστό γκρίζο
[Verse 3: Ε.Π]
Απαρνούμαι το σώμα μου, ναι, το αφήνω να σαπίσει
Κάθε ναι, όπως συμβαίνει το μαχαίρι να τρυπήσει
Τόσο απλά, Με έπιασε κρίση
Και όλα τα έβλεπα θολά
Κάτι κόκκινες πιτσιλιές και κάτι πρόσωπα χλομά
Τρελα τεχνάσματα, δέσαν αρμονικά σε έναν ανθρώπινο καμβά
Για να σε στρώνουμε για τελευταία πινελιά
Εγώ ένας καθρέφτις και να ψυχολογικά
Από μια ολόκληρη γενιά, εκτεθειμένα στο δελτίο των 9
Σαν κοράκια πεινασμένα, ξεκοκαλίζουν το δέρμα
Που δε λέγεται καν δέρμα, εγώ θα το έλεγα μιζέρια
Θα έχεις για προτιμά ποζερια ή τ' αστερια
Και μια μέρα θα ανταλλάζουνε τσιμπούκια για καριέρα
Τραβα πιο πέρα, τραβα πιο πέρα
Έχω αφήσει το κεφάλι του στην λάσπη σαν μπανιέρα
Τραβα πιο πέρα, τραβα πιο πέρα
Ναι ναι ναι, Bong Da City

[Verse 4: Άδοξος]
Νοιώθω ξεχωριστός, μέσα σε εκατομμύρια νεκρός
Φανατικούς το να αποφέρουν την αλήθεια, γάματους
Αποτέλεσμα τις γεύσεις μου μέσα στον πυρετό σείεται όλη η πολύ
ΦέτοςBong Da City, το κρατώ ζαλισμένο
Και μαστουρωμένος, απόδοση
Στα μικρόφωνα εκατό τις εκατό είναι σκέτη πώρωση
Το bong άρρωστος ψυχισμός και είναι μαγεία
Να βγαίνει στην φορα η κάθε μου ανωμαλία
Ψάχνω ανθρώπους που να νοιώθουν σαν εμενα
Κι είναι λίγοι γιατί παίζουνε μούτρα σεσημασμένα
Βλέπω βλέμματα πάνω μου, Bong δε μου αρμόζουν
Γιατί κάθισε η βλακεία στα μυαλά τους και είναι bonus
Φέρνω το κάτι νέο, και όμως δε με νοιώθουν
Τους μάθαν να μην ξέρουν τίποτα και εφόσον με πατρίδα με θρησκεία και οικογένεια, αδερφό σου
Γκάργκα Έλληνα στον μίζερο κόσμο σου αναλώσου
Αναλώσου
Αναλώσου