[Intro: Mani]
Κοίτα πχ είναι ένα δίστιχο ρε φίλε
Αχά
Αχά
Ναι και πάει κάπως έτσι
Είναι το bong
Ναι
Λέγομαι Μάνι
Superfunk
Yah

[Verse 1: Mani]
Αυτοκατάστρεφομαι, σε βόμβα ψύχους μετατρέπομαι
Πήγαινε, δες αν έρχομαι, πάρε αυτήν την βελόνα και
Βάλ' την στην φλέβα σου μέσα να δεις αν καίγομαι
Φαίνεται και είναι πένθιμο, μέθυσε, παραφέρεται
Φέραμε την ουσία, λέγατε πως θα φέρετε, στάσου
Κράτα μόνο τα δικά σου δικά σου
Πόσο σιχαίνομαι;
Μέσα στην κούπα μου τα χάπια που πέφτουν τα μάτια κάνουν πως δεν βλέπουνε
Αντέχω δεν
Καταλαβαίνουνε, ανεβαίνουν καταλάθος και αναπνέουνε σε βάρος
Αστέρια είναι, θα πέσουνε κάπως
Οπότε ξάπλωσα, κόλλησα ένα γάρο και ξεχάστηκα
Από όσα είδα πόσα τα φαντάστηκα; (Εεε)
Μπαίνω στη μάχη 70 κιλά
Εκεί να γίνονται 240 από ψηλά
Το δαγκωμένο μήλο του σατάνα
Απ' την μηλιά πήρα και δίνω, οπότε πώς να βγάλεις μιλιά;
Περίπτωση συνομωσίας, αθώος δηλώνω
Πρόκειται για συνωνυμία, δε νιώθω τον κόσμο μία
Και μία δεν έχω, έχω αμμωνία και βενζίνη και κάπου στα 10 σπίρτα
Ευθύνη καμία για ό,τι συμβεί ή ό,τι γίνει, αδρεναλίνη ύψη χτυπά
Κοινώς το πίνω και με πίνει και βγαίνω έξω για ψύρισμα
Τι να το κάνω φίλε μου το κινητό σου;
Ψάχνω λεφτά και όχι πισωγύρισμα
Η ζωή μου είναι σαν ρώσικη ρουλέτα
Τι θα συμβεί είναι σίγουρο, το πότε θα συμβεί είναι το θέμα
Για φαντάσου όμως να 'μουν σαν και σένα
Θα πήγαινα πίσω και θα με σκότωνα από την γέννα
Δεν είναι αστείο, μες στο πένθος δεν χωράει η χαρά
Είναι κουμπιά που κουδουνίζουνε μες στον κουμπαρά
Στην αποπλάνησή μου
Μέσα σε ώρες που τοξίνες τυλίγουνε το κορμί μου
Ζεσταίνομαι
[Verse 2: E.P.]
Η πρώτη γκόμενα που αγάπησα με χώρισε
Η δεύτερη με πρόδωσε, η τρίτη με τιμώρησε
Ο πρώτος άνθρωπος που ένιωσα, δεν το 'νιωσε
Και ο δεύτερος δεν το 'μαθε ποτέ γιατί με σκότωσε
Είναι αστείο
Ελληνικό φρενοκομείο, ζουρλομανδύα φόρεσε και κόπιασε
Πες με γελοίο, μα αν γελάσεις κόβεσαι
Μες στο WC απομονώνεσαι
Σαν σφαίρα στον κρανίο, απ' το στιλό στο ηχείο
Γονάτισε στο πάτωμα από πόνο στο ισχύο
Καλή τύχη γαμημένες, ώρα δύο, δεν χωράμε εδώ και οι δύο
Η ζωή μου ένα κακόγουστο αστείο
Για περάστε εδώ, θαυμάστε, ο Μάνος στο νεκροτομείο
Νιώθεις το κρύο, ψυχές το σκάνε απ' το ψυχιατρείο
Απ' τα Lexotanil θολό τοπίο
Βουλιάζεις μέσα σου όπως στη θάλασσα το πλοίο
Δεν σε βλέπω, ήπια μορφή παράκρουσης δεν το ελέγχω
Δεν πέφτω, να είναι καλά η απώλεια μνήμης που έχω
Και το είδος σου που φρόντισα να απέχω
Σαν πέπλο, οργή τα μάτια μου τυλίγει, φεύγω