Ludwig van Beethoven
La gondoletta
La Biondina in gondoleta
L'altra sera gò menà:
Dal piacer la povereta
La s'à in bota indormenzà
La dormiva su sto brazzo
Mi ogni tanto la svegiava
Ma la barca che ninava
La tornava a indormenzar
Fra le nuvole la luna
Gera in cielo mezza sconta
Gera in calma la laguna
Gera el vento bonazzà
Una solo bavesèla
Sventolava i so caveli
E faceva che dai veli
Sconto el sen no fusse più
Contemplando fisso fisso
Le fatezze del mio ben
Quel viseto cussì slisso;
Quela boca e quel bel sen
Me sentiva drento in peto
Una smania, un missiamento;
Una spezie de contento
Che no so come spiegar
So' stà un pezzo rispetando
Quel bel sono, e ò soportà
Benche Amor de quando in quando
El m’avesse assae tentà;
E ò provà a butarme zozo
Là con ela a pian pianin;
Ma col fogo da vicin
Chi averia da ripossar?
M'ò stufà po' finalmente
De sto tanto so dormir
E gh'ò fato da insolente
Nè m'ò avudo da pentir;
Perchè, oh Dio, che bele cosse
Che gh'ò dito, e che gh'ò fato!
No, mai più tanto beato
Ai me' zorni no son sta