26 Ιουλίου 1723
Στο εργαστήρι του William στο Λονδίνο
Ο τότε δεκαεξάχρονος Βρετανός
Χαλάρωνε σκαλίζοντας ένα κομμάτι ξύλο
Όσο η ώρα περνούσε ο νέος πιο προσηλωμένος
Σκάλιζε όλο και περισσότερο
Ώσπου μετά από μια ώρα περίπου
Το πάνω μέρος της κατασκευής του έμοιαζε με πρόσωπο
Ακούραστα σκαλίζοντας με πάθος
Εξολοκλήρου ο ανθρωπάκος φτιάχτηκε
Ο νέος έπιασε ένα κουβάρι σπάγκο και περνώντας απ'τις τρύπες
Ο ανθρωπάκος κρεμάστηκε
Ένα σπάγκο στο κεφάλι,δυο στα χέρια,δυο στα πόδια
Νευρικές κινήσεις σαν το κύμα
Η κάθε κίνηση του προγραμματισμένη
Την κάθε κίνηση προκαλεί κάθε νήμα
Το είχε μόνιμα στο πάνω ράφι της βιβλιοθήκης
Στο βάθος σκουριασμένης αποθήκης
Τα χρόνια πέρασαν,ο William μόνος πέθανε
Και άφησε πίσω το ετοιμόρροπο του σπίτι
Δύο Φλεβάρη 1803
Μέχρι πρότινος δούλος απ'την Ινδία
O Τσαζμάντ(?) έφυγε απ'τ'αφεντικό του
Και βρήκε καταφύγιο σ'αυτή την κατοικία
Ενάμιση μήνα μετά είδε τον άνθρωπο του ξύλου
Πρόσωπο του μοναδικού του φίλου
Τέσσερα χρόνια γαλήνης ώσπου τ'αφεντικό τον βρήκε
Έζησε τιποτένια ζωή σκύλου
Εννιά Δεκέμβρη 1906
Κτιζόταν άλλη μία βιομηχανία
Όταν ένας Ιταλός εργάτης,Μάριο τον λέγανε
Πήρε μέρος στην Ιστορία
Όταν διέκρινε τον ανθρωπάκο γέλασε
Τέλειο δώρο για το γιο του
Και συγγνώμη αφού ζήτησε απ'το σπίτι σε ένδειξη σεβασμού κι ευγνωμοσύνης
Πήρε τον ανθρωπάκο μας(?) στη Ρώμη
Επτά Μαΐου 2004
Τούρκος ζωγράφος που στη Ρώμη κατοικούσε
Χρωμάτισε τον ανθρωπάκο μ'αίμα και τον απαγχόνισε
Ύστερα έκλαψε, αυτοκτόνησε
23 Ιουνίου 2013
Δεκαεπτάχρονος Έλληνας στο γραπτό του
Αποτύπωσε αυτή την Ιστορία
Επικαλούμενος πως το'δε στ'όνειρο του
Σ'όλες τις εποχές,σ'όλες τις περιστάσεις
Μένουμε μόνοι μας της ευτυχίας δραπέτες
Είτε φτιαγμένοι από ξύλο,είτε από σάρκα
Όλοι μας είμαστε Μαριονέτες