[Intro]
Ah
Ah
Ye
Falco
Ναι
Λέει

[Verse]
Κάθε φορά μοιάζει ακόμα ένα βήμα πιο δύσκολο
Να δώσω ψυχή και ν' αφήσω δυό γράμματα πίσω μου
Τα χέρια μου κόκκινα, σπάνε από το καταχείμωνο
Μα αυτή η ξερή παγωνιά μου ταιριάζει, αλίμονο
Είμαι εκείνος που χάνει, πόσο μπορεί τελικά να αγαπήσει εκείνος που χάνει;
Χάδι γλυκό, τρυφερό, αλλά κάτι βραδιές έχω γίνει δρεπάνι
Συχνά με ρωτάς για το πόσες φορές συμβιβάστηκα μέσα στην πλάνη
Ποτέ μου δε λέω «ποτέ» μα τουλάχιστον λίγες φορές το 'χω κάνει
Το σαλόνι είναι καθαρισμένο, το γραφείο είναι φρεσκοβαμμένο
Το κρεμμύδι είναι φρεσκοκομμένο και το φαγητό μαγειρεμένο
Όλα αυτά με κάνουνε να μένω, μ' έχουν κάνει τόσο ευλογημένο
Όμως πλέον το καταλάβαίνω και τη μαλακία περιμένω
Η μάνα μου ξέρω πως έχει ένα θέμα με όσους στα σχόλια κλαίγονται
Όσους μιλάνε πολύ αλλά μούτρα κι ονόματα κάπου δε φαίνονται
Μου 'πε να πω τα εξής δύο λόγια για αυτούς άμα μου το επιτρέπετε...
Okay, συγγνώμη, μαμά, τελικά, αλλά τούτα τα λόγια δε λέγονται
Πάλι φοβάμαι να μη μεγαλώσω και τρέφω χαμένες ελπίδες
Δίνω στον χρόνο τις πρώτες μου μπάρες, μου δίνει τις πρώτες ρυτίδες
Αν δε με ξέρατε και με ρωτούσατε τα πόσα έκλεισα φέτος
Θα 'λεγα «Γίνομαι 19 κι είμαι ακόμα στο δεύτερο έτος»
Όλη η ζωή μου είναι μια ελαφριά comedy σε μικρόστενα κτήρια
Ο παππούς μου ρωτάει τον σεκιουριτά άμα πάνε καλά τα εισιτήρια
Παππού, αν κατέβουμε από τη σκηνή, επιτόπου τελειώνει η παράσταση
Θα φύγει ο κόσμος καπάκι στις 12 και 1 σαν να 'χουμε ανάσταση
Δεν έχω πλάνο και δεν έχω πιάνο μα πάντα το κόλπο το πιάνω
Δεν ξέρω τη νότα την ντο αλλά ξέρω την ντου γιατί όντως το κάνω
Το νέο CD μου έχει στόμα και γλώσσα και δόντια και όντως μιλάει
Δεν ξέρει τη νότα τη Φα αλλά ξέρει τη fuck γιατί όντως-
Συγγνώμη αν απογοήτευσα κάποιους που θέλαν καινούρια ποιήματα
Δεν είμαι ο Bloody του Βαλς, με τον Νίκο του τότε έχουμε άλλα προβλήματα
Και δεν είμαι πια 19, τελικά είναι σ' άλλο σημείο ο πήχης μου
Και δεν είμαι δεύτερο έτος κι ας είμαι στο δεύτερο έτος της φρίκης μου
Μη μου μιλάτε για rap, είστε όλοι μικρούληδες
Κάνετε τους μπούληδες, μα έχω στην τσέπη μέσα του Δαβίδ τη σφεντόνα, χαζούληδες, άιντε, χαζούληδες
Άιντε, κουράσατε και με κουράσατε, νομίζω ξεχάσατε
Εκείνο που λέτε πως πούλησα, εσείς θα το σφάζατε
Σ' άλλα νέα, ίδια νέα, είμαι ακόμα μπρελόκ στα κλειδιά της
Κοιμάται μια γάτα στα πόδια μου, η άλλη τρέχει στα δικά της
«Μ' αρέσει το σπίτι που φτιάξαμε» σου 'πα και γέλασα
Και λέω το σπίτι μα δεν εννοώ το διαμέρισμα
Τα 'χω πάει αρκετά καλά, τα 'χω πάει αρκετά κομπλέ, αρκετά κομπλέ
Bro, το '13 είχα 3κ κάπου στο YouTube σαν να με λέν' André
Μισοί ακούν αυτά που λέω, πιάνουν τα μισά, τα μισοτραγουδάν κομπλέ
Κι άλλοι μισοί μισούν αυτά που λέω επειδή δεν πιάνουν τα μισά ποτέ
Αυτό μου το δίνεις, το βλέπεις πως είμαι παίχτης
Παίχτης, σαν να τριπλάρει πρωτάκι παιδάκι της έκτης
Λένε πως λέω τα ίδια μα λέω τη ζωή μου, γι' αυτό είμαι φταίχτης
Απ' το πεπρωμένο δραπέτης, μα δε θα το δείξει το Netflix
Την πρώτη φορά είχα κοιτάξει τ' αστέρια, τη δεύτερη γίναν δικά μου
Την πρώτη χρονιά το μελέτησα, ύστερα κάθε χρονιά είν' η χρονιά μου
Αν η μουσική θέλει πόνο, αν γράφω καλύτερα στα βάσανά μου
Αυτή είναι η χειρότερη μουσική μου γιατί είμαι όντως στα καλύτερά μου