[Verse 1]
Το πώς πέρασανε τα χρόνια δεν καταλαβαίνω
Εννέα χιλιάδες μεροκάματα σ' αυτό το τραίνο
Και δεν μπορώ να κάνω στάσεις πια, δεν προλαβαίνω
Και δεν κοιτάζω απ' τα παράθυρα, απλά πηγαίνω
Να δώσω βάση στο φαΐ μου και στον ύπνο λέω
Και τη ζωή μου σε μια τάξη να βάλω ελπίζω
Μα κάτι μέρες, κάτι μέρες σαν αυτές
Θέλω να ανοίξω ένα σκατόκρασο κι ακόμα ένα τσιγάρο να καπνίσω
Τους πιο πολλούς μου φίλους έχω να τους δω για μήνες
Κι αλλάζει το κεφάλι μέρα με τη μέρα κι άλλο
Φοβάμαι μην τους συναντήσω κι αντικρίσω άλλους
Αλλά πιο πολύ φοβάμαι πως αυτοί θα δούνε άλλον
Φοβάμαι την απόρριψη, φοβάμαι μη γράψω τη λάθος πρόταση
Και σπάσω απ' το άγχος, φοβάμαι μη σαλτάρω καταλάθος
Φοβάμαι γιατί πάντα τελευταία είμαι κάπως
Αλλά πιο πολύ φοβάμαι πως κανένας δε με νιώθει

[Chorus]
Αρχίζω και πιστεύω πως κανένας δε με νιώθει, ye
Στον λόγο μου ορκίζομαι, κανένας δε με νιώθει
Κανένας δε με νιώθει

[Verse 2]
Εγώ ζητώ την ησυχία μου
Έχω ξεμείνει από ανάσες
Λες και δεν έχει οξυγόνο έξω απ' την πολυκατοικία μου
Μονός οδηγός μου ήταν η αμφιβολία μου
Κι όλοι ταυτιστήκατε μ' αυτό, ήταν μαλάκια μου
Σκέφτομαι όλα αυτά που λέω και κάπου-κάπου νομίζω το καίω
Γιατί πιστεύω πως το rap δεν έχει πλακά πλέον
Είναι ένα κίνητρο που γύρω μου δε βλέπω πλέον
Είμαστε μονοί σ' ένα ακόμα στημένο παιχνίδι
Που 'χουμε δώσει μια ζωή σαν τρυφερό στολίδι
Μπορεί να ήταν η αρχή μα εγώ είχα βγει στο τέλος
Γιατί εγώ ήξερα από πριν πού καταλήγει
Φτύνω στο κατώφλι του χειμώνα πιο καλά με ξεραμένα χείλη
Όταν δε φτύνω δε μιλώ, έχω ραμμένα χείλη
Δεν μπαίνω Instagram πολύ γιατί δεν το έχω ανάγκη
Ξέρω από μονός μου ποιοι είναι οι στενοί μου φίλοι
Καταλαβαίνω
Ξύπνησες σήμερα για δουλειά και θες να σπάσεις το ρολόι το γαμημένο
Κι έχεις ένα σώμα διαλυμένο, πορτοφόλι μαραμένο
Και το σπίτι σου το νιώθεις ξένο, καταλαβαίνω
Γρήγορα πού φτάνει η νύχτα
Μετά σηκώνεσαι και ντύνεσαι, θυμίζει Νύστα
Δεν ξημερώνει, όχι, και δεν τελειώνει, όχι
Απλά σε νιώθω γιατί νιώθω κάποιες μέρες σαν κι εσένα πως κανένας δε με νιώθει
[Chorus]
Αρχίζω και πιστεύω πως κανένας δε με νιώθει, ye
Στον λόγο μου ορκίζομαι, κανένας δε με νιώθει
Κανένας δε με νιώθει (ye, uh)

[Verse 3]
Για εμένα ειναι απλό
Έβαλα τις λέξεις στη σειρά αλλα δεν ξέρω τι περίμενα να δω
Δε θα προτιμήσω το κρυφτό, δεν είμαι οχτώ
Δε θα μ' υπνωτίσουν στο αλκόολ, δεν είμαι πια δεκαοχτώ
Γι' αυτό φοβάμαι πως αυτό που μου είπες ήταν λογικό
Και δεν ξέρω στ' αλήθεια ν' αγαπώ
Κι αυτό είναι επίπονο
Ζυγίζω αυτά που έχω κάνει και δεν έχω τι να βάλω σαν αντίβαρο
Βάζω τα καλά μου για να δώσω στους ανθρώπους τον καλό μου εαυτό και να τους δω να φαίνονται ευχαριστημένοι
Μία μέρα είμαι η καλύτερη πτυχή μου, την επόμενη το χάνω, άρα τίποτα μένει
Ήθελα όλοι να με ξέρουν και να γίνουν φίλοι μου και τώρα θέλω να είναι μακριά κι αγαπημένοι
«Πάρε μια ανάσα», είπα, «σε καταλαβαίνω» αλλά λέει δεν το δείχνω και δε με καταλαβαίνει
Έξω από τη φούσκα μ' άλλο πρόβλημα
Βλέπω τα παιδιά απ' την μπαλκονόπορτα
Μία κουρασμένη γενιά μ' ασημένια πρότυπα
Τέσσερα ευρώ στην τσέπη και καθόλου όνειρα
Στα μέρη που 'χεις μάθει να τρέμεις να παίξεις
Πολλές δικαιολογίες για να μην παλέψεις
Πολλούς να σιχαθείς, να μιμηθείς κανέναν
Αλλά την πίστη μου δε χάνω, πιστεύω σ' εσένα
Εσύ πιστεύεις σ' εσένα; Πιστεύεις σ' εμένα ή σε κάτι;
Στη δύναμη που αποκτάς όταν έχεις ανάγκη;
Στην ώθηση που θα σε κάνει να βρεις την Ιθάκη
Που μου έχει δώσει μια βαλίτσα να φύγω απ' την Ξάνθη;
Πες μου πως πιστεύεις κάπου
Πες μου ότι άξιζε ο δρόμος μου, πες πως δε σπατάλησα τον χρόνο μου
Μόνο μη με κάνεις να πιστεύω
Πως αυτήν τη γαμημένη γλώσσα τη μιλάω μόνος μου, κανένας δε με νιώθει
[Chorus]
Αρχίζω και πιστεύω πως κανένας δε με νιώθει, ye
Στον λόγο μου ορκίζομαι, κανένας δε με νιώθει
Κανένας δε με νιώθει