[Intro]
Πιστεύεις ότι εδώ βρέθηκα κατά τύχη;
Τίποτα δεν συμβαίνει κατά τύχη
Όλα γίνονται για κάποιο λόγο
Όλα κάπου οδηγούν
Και εσύ εδώ που βρέθηκες, δεν είναι τυχαίο

[Verse 1: Mani]
Φαίνομαι πίσω απ'την ομίχλη
Αργοπεθαίνω μέσα σε καπνούς
Κάποτε ήταν στίχοι
Τώρα στάχτη και θλίψη
Και εμένα πάγωσαν τα πόδια μου στο πάτωμα
Η γη δακρίζει
Φωλιάζουνε φοβίες σαν κεντρί που δηλητήριο ποτίζει
Ό,τι αγαπάς θα σε γκρεμίσει
Κάποιος μιλά για σένα πάντα και δέκα σε σκέφτονται μα πάνω απο πενήντα σε πουλάν
Μη χαίρεσαι μαλάκα όλοι θέλουν να σε φαν
Είναι το μόνο στάνταρ σαν την φύση μου μέσα σε σελοφαν, και
Φίλε βρήκα το νόημα να καταστρέφω ψεύτες στα μικρόφωνα
Είδαν τα μάτια μου τον πόλεμο, δεν πόνεσαν
Mc's δεν παίζουνε στα παρκα
Γι'αυτό μπαίνω στο στούντιο που γράφουνε τις μονότονες μούφες τους και το τραβάμε στ'άκρα
Είναι το κράτος των ελλήνων η τροφή για κάθε ρουφιάνο και βλάκα
Ακόμα μπουσουλώ μεσ'τα σκοτάδια
Οι γύρω μου με ξέρουν όσο θέλω
Τα μάτια μας ερμητικά κλειστά για να μην βλέπουμε την βρώμα, αναφέρω
Οι ξεχασμένοι πολεμιστές πίσω από τα αναχώματα, μπουρδέλο
Σηκώνω στον αέρα
Τέμνω τα πάντα και πέφτω σαν πέπλο
Πάνω απο την πρωτεύουσα
Είπα την κόλαση θα φέρω και την έφερα, τώρα τι να σου λέω;
Αντί για αίμα χιόνι, κι'όμως καίω
Έντομο μες τα αυτία των αθηναίων φέτο
Μεταφέρω την λύσσα και κινούμαι σαν τα βρώμικα λεφτά μέσα στην νύχτα, δες
Έντεκα κόμμα εικοσιπέντε βαθμούς υπό το μηδέν, κάθε καλούπι σπάει
Κάθε αρχίδι θα πονάει όσο το ραπ μου κυλλάει, είμαι φαινόμενο
[Verse 2: Styl Mo]
Το ραπ μου, πρέζας πόνοι
Για κάθε τυπά στην Ομόνοια όταν κρυώνει
Ο τάφος μου η σωτηρία, φόνοι
Φοβίες μες στην πόλη
Μ'αφήσανε ελεύθερο να κινούμαι καριόλη
[?] CD's, των mc's
Γίνονται η σκία μου στο κουτάλι που βράζω και θα χαθείς
Επικυρηγμένοι δολοφόνοι mc's
Η πόλη κοιμητήριο και οι νεκροθάφτες τις εμείς
Ξεκούρδιστες καρδιές αφήνω πίσω
Μόλις οπλίσω το λόγο μου με πόνο
Ρουφάμε απ'το σώμα σου το οξυγόνο
Να ανασάνεις δεν μπορείς
Διπλά χτυπήματα στο κεφάλι σου πάνω μέσω μουσικής
Από νωρίς
Απλώνεται σκοτάδι
Μικροί όσο το γεύμα της αράχνης είστε με γυμνό το μάτι
Νιφάδες απο μίσος
Στα πρόσωπα τους χάδι
Γεννήθηκα με φυτευμένη σφαίρα στο κεφάλι
Προς την παράνοια οδηγούμε και δεν χαρίζουμε τα λάθη
Ποτέ μας

[Outro]
Είναι πουτάνες αυτές οι νύχτες που σε οδηγούνε σ'αυτή τη θέση
Θες να ξεφύγεις, αλλά ποιόν ρώτησες;
Τίποτα δεν συμβαίνει κατά τύχη