[Verse 1: Joker]
Üşümüş bedenini sokaklar sardı kundak gibi
Geçmiş yılları dur bak geri feri
Gitmiş gözleri, umut var mı ki gelecekten
Tuz bas, derin bi' yara var

Kalbi tutunamaz, bu kadarı fazla
Ve deva bulunmaz yetim
Delik deşik bir patikle yetin
Ekmek yanında sevinç de getir

Çocukken tanıdın ev işlerini
Oyun oynamak mı bunu hiç deneyemedin
İsteyemediğin hayallerin oldu
Ocakta yemek pişmeyebilir

Zaman hep aleyhine işleye dursun
O taş gibi ekmeği dişleyen bilir
Hayat ölümüne kamçı vururken
Karı koca eder değer biçmeyen biri

Mahallenin kenarlarından gördük sadece izleyenleri
Hayallerine sahip olanlar değiliz sadece isteyenleriz
Kemerlerine bir delik daha açarken
Başımızı hiç seven biri olmadı
Şefkate o kadar açtık ki sevdik kin besleyenleri
Gezdik hep izbe yerleri
Kaybettik biz değerlerimiz uğruna
Kaderi bu minik eller yazmadı ki

Yaşama savaşımızı mı beğenmediniz
Yaşına başına bakmadan 13'ündeki kızları dedelere gelin edenleriz
Yemin ederim bebeğini cami avlusuna bırakıp
Geri dönmeyenleriz!

[Verse 2: Ceza]
Bırakın bari bir nesil hissetsin özgürlüğü
Açlık, savaş, kan görmeden
Dünya dursa bi' müddet
Küçük gözlerinde ışık sönmese

Ve top, tüfek, kılıç, tank ne varsa gömsek
Kendi kendimize kurduğumuz düzen döner
Biz ağlamazken, asıl hüner seslice direnmek
Önemsiz gibi görünür birçok şey ve düşmezdi kimseye eşit pay

Bölüşmezdi kimse hele ki karanlık tarafta kaldıysa ki biraz zor
Arada kalır çocuklar, mayın tarlaları oyun bahçesi
Minik bedenler hedef tahtası, sanki tek başına kalır çaresiz
Konular derin ama konuşan olmaz
Çocuklar çalışır, gerisi doymaz
Bu dünya karanlık hep göz gözü görür
Silahlarsa bir türlü susmaz
Arada sırada birileri konuşur ancak hiç kimseye bir fayda etmez

Karnı doymaz çocukların ki sen oyuncaklarını geri vermedikçe
Göz yaşartmak mı yoksa umut yeşertmek mi daha mantıklı
Kim bilir?
Bu bir film gibi, yağmur dinmesin derdi bence orman dile gelseydi

İlim her yere ulaşsaydı
Keşke doğruluk herkese bulaşsaydı resmen
İstismar olmasaydı
Keşke her çocuk gülebilseydi..