[Verse 1: Ceza]
Hayat toz pembe kimine göre
Yaşamak boşuna gitmese de hoşuna yaşamak zorunda kader
Örmüş ağlarını daha yolun başında
Taşı aşı bana taşı bağrına basana
Sevgiden uzak duygular düğümlenince
Sevginin bittiği yerde avunmak imkansız olur
Sokaklar, gerçeklerin albümü
Her günü beyaz bir sayfa yazılmayı bekleyen
Gördüklerin her zaman siyah tonunda
Sefalet içinde yaşayanlar ve onları ezip geçenler
Yaşı daha beş, dilenir yeri belli değil
Kimi hasta lösemi, kimi pençesinde daha beterin
El arabalarıyla seyyar satıcılar
Yağmurun altında sabaha kadar
Kıt kanaat evine bir lokma ekmek götürmek için mücadele etmekte
Kimisinin sıcak yatağı bir parkın sapa köşesinde
Islak ve çürük tahta bankı
Okunmuş gazeteler battaniyesi
Belki tek dostu şarap, ama onun hali harap

[Nakarat: Ceza]
Gece bile örtemez sokakların derdini
Çeken bilir ancak karanlık sokak geceleri
Günü, dünü tutmasa da yaşamak zorundadır
Karanlık soğuk ve yalnız karartma geceleri
[Verse 2: Silahsız Kuvvet]
Kapat gözlerini, düşün sokakları
Binlerce insan yürüyor ve bakıyor etrafına
Sen ve ben, yabancı dünyalarda yaşayan kardeşleriz
Selam yok burada, yalnız gözler konuşur
Yürürsün kaldırımlar üzerinde
Binlerce yabancı, kim olduğunu sorarsın kendine
Burada işim ne?
Birdenbire iki minik yaklaşır yanına
Düşünürsün, ne insanlar var bu koca dünyada?
Diye düşüne düşüne yoluna devam edersin ve
O anda köşe başında oturan bir ana
Elinde yavrusuyla oturmuş soğuk taşlara
Gözleri kapalı yavrucak
Kendi dünyasında insan sesleri yükselir caddelerden ve
Sen sessiz adımlarla onlarla birlikte yürüyen beden
Bedenine güç veren hayat
Paranoyak olmuş sana bana sonsuz tabiat

[Nakarat: Ceza]
Gece bile örtemez sokakların derdini
Çeken bilir ancak karanlık sokak geceleri
Günü, dünü tutmasa da yaşamak zorundadır
Karanlık soğuk ve yalnız karartma geceleri