[Verse 1]
They disembarked in '45
اونا سال ۴۵ از کشتی پیاده شدن
And no-one spoke and no-one smiled
و هیچکس نخندید و هیچکس حرفی نزد
There were too many spaces in the line
جاهای خالی زیادی تو صف بود
Gathered at the cenotaph
جمع شدند پیش قبر یه سرباز
All agreed with the hand on heart
همه دستاشونو گذاشتن رو قلبشون
To sheath the sacrificial Knifes
تا چاقوی مخصوص قربانی رو بپوشونن
But now
اما حالا
She stands upon Southampton dock
اون روی لنگرگاه ساوتهمپتون می‌ایسته
With her handkerchief
با دستمال جیبی‌ش
And her summer frock clings
To her wet body in the rain
و لباس تابستونه‌اش توی بارون به بدن خیسش چسبیده
In quiet desperation knuckles
White upon the slippery reins
در ناامیدی خاموش، بند انگشتهاش بخاطر فشردن افسارهای لغزنده سفید میشه
She bravely waves the boys goodbye again
با شجاعت تمام دستشو تکون میده و از پسرا خداحافظی میکنه
[Verse 2]
And still the dark stain spreads between
Their shoulder blades
و هنوز هم لکه‌ی تیره بین استخون های شونه‌ی اونا پخش میشه
A mute reminder of the poppy fields and graves
یک یادآور بی صدا از مزرعه‌ی شقایق و قبرها
And when the fight was over
و وقتی جنگ به سر رسید
We spent what they had made, but
چیزایی که ساختن رو خرج کردیم،اما
In the bottom of our hearts we felt the final cut
ته قلبمون ،ما برش آخر رو حس کردیم