[ورس: Suga]
اون لبه امروز دور به نظر میرسه
آه کشیدن ها روی زمین دادگاه انباشته میشند
پسری که از واقعیت می ترسه
فقط وقتایی در آرامشه که تنهاست
توپ رو پرت می کنه
چیزهای که من دارم به سمت لبه پرت می کنم
افکار بی پایان و نگرانی های زندگیه
وانمود می کنم که دنیا رو می شناسم ولی بدنم -هنوز- براش آماده نیست
لعنتی، دادگاه زمین بازی منه
حرکات دستم رو دنبال می کنم، اون توپ کوچیک از روی پام می پره
رتبه و مقامم الان درحال خزیدن روی زمین هستن، ولی من ترجیح میدم که
با یه صدای توخالی فریاد بزنم که همه چی قراره به حالت عادی برگرده
ولی دنیا من رو می ترسونه، فقط بزار تموم شه
افکاری ذهنم رو پر کرده، پس من هم در عوضش آینده ام رو پرت می کنم
من با تقویم های روزانه و معیار های موفقیت همخوانی ندارم
به لطف اون، نگرانی هام مثل سرطان گسترده میشن، خدا لعنتش کنه

همزمان که توپ رو پرت می کنم، خنده ام هم بزرگ تر میشه
نفس نوک آرواره ام همون رویاهای درحال رشده
آروم آروم پیش رفتن سریع تر میشه، من هم خوشحالتر میشم
این لحظه طوری به نظر میرسه که انگار تا ابد طول خواهد کشید
ولی وقتی که شب از راه میرسه، واقعیت خورده میشه
با ضربه ازش خارج میشه و من دوباره و دوباره می ترسم
که دوباره دارم مثل یه احمق ترسیده رفتار می کنم
حس واقعیت به صورتم سیلی میزنه
درحالیکه بقیه دارن جلوتر از من میدوَند، من چرا هنوز اینجام؟
نفس کشیدن هوا یا رویا دیدن؟
حالا دوباره با ضربان قلبت پارو رو بزن
کورکورانه خودت رو داخل این قضاوت ضعیف گیر بنداز
و آفتاب هم مثل دادگاه توی زندگیت غروب می کنه

من دارم با زندگیم چیکار می کنم؟
این لحظه هیچوقت بر نمی گرده
و من دوباره از خودم می پرسم، الان خوشحالی؟
جواب همین الانش هم معلومه، من خوشحالم