[قسمت 1]
یه احساس ناراحتی قدیمی بهم دست میده
وقتی راجب اون لحظاتی فکر میکنم
که هیچوقت نتونستم با تو بگذرونمشون
نمی تونم تشخیص بدم
که صبح ها بیشتر دوستت دارم
یا شب ها بیشتر دوستت دارم
به همراه یه جریان نور درخشان
شاید زیر نور خورشید
تمامی قشنگی های دیوونه کنندش
و اون وضعیت پیچیده
چون ماه یه سمت رو -برای تابیدن- انتخاب نمی کنه
و خورشید هم دست از کارش نمیکشه
تا وقتی که تو کنار منی
چون این اشتیاق نیازمند ترک کردنه
و دوست داشتن نیازمند خونریزیه
و زیبایی تو یه نعمته
و هیچوقت نتونستم بهت بگم که چقدر
طوری که چشم هام باعث میشن مال تو هم سبز به نظر برسه رو دوست دارم

[همخوان]
فکر می کنم که ما میتونیم تا ابد
توی چهره ی همدیگه زندگی کنیم چون من
همیشه جوونیم رو توی تو می بینم
و اگه ما تا ابد زندگی نکنیم
شاید یه روزی، ما جاهامون رو باهم عوض کنیم
عزیزم، تو منو دفن خواهی کرد
قبل از اینکه من تو رو دفن کن
قبل از اینکه من تو رو دفن کن
[قسمت 2]
من هیچوقت نمی فهمم
که توی اعراف کردن یه خطر وجود داره
یا این خاطراتمونه که فشار میاره
مثل یه تیغ جلوی گلوم
که اگه یه کلمه حرف بزنم بعدش خفه می شم
ولی چی از همه بدتره؟
گفتن احساساتم به تو
یا مردن بدون اینکه آشکارش کنم
که تو توی ذهنم خزیدی
و به جاش اون جا رو به آتش کشوندی؟
اجازه میدم که نبود اعتماد به نفسم
با قاطعیت من رو در خودش ببلعه
با این حقیقت که عشق فقط یه مبادله س
پس داراییم رو ببر، همه چیزم رو بگیر
زندگیم رو بگیر و روحم رو بگیر
منو توی یه حلقه ی ازدواج بپیچون
میدونی که من قسم می خورم که حاضرم هرچیزی رو بهت بدم

[همخوان]
و من فکر می کنم که ما میتونیم تا ابد
توی چهره ی همدیگه زندگی کنیم چون من
همیشه جوونیم رو توی تو می بینم
و اگه ما تا ابد زندگی نکنیم
شاید یه روزی، ما جاهامون رو باهم عوض کنیم
عزیزم، تو منو دفن خواهی کرد
قبل از اینکه من تو رو دفن کن
قبل از اینکه من تو رو دفن کن