[Verse]
Τι έμεινε απο 'κείνες τις νύχτες που βάδιζα μόνος; Πόσες ανεκπλήρωτες επιθυμίες
Οι αγάπες οι παλιές θαμμένες κάτω από πολυκατοικίες
40 και 5 βαθμούς
Ταχυπαλμίες
Δεν προλαβαίνω τον χρόνο, γαμώτο
Πώς καταλήγω πάντα να λιώνω στο χόρτο;
Ή χημικά που στο κεφάλι μου γλεντάν
Κουρτίνες στον καθρέφτη μου, τα είδωλά μου δε θέλουν να με ξέρουνε καν
Το πρόσωπό μου έχει αλλάξει
Ανάμεσα στα πλήθη εμπιστεύομαι λίγους από το στόμα του κτήνους, εκπομπές
Δε μ' ένιωσαν ποτέ, δε συμβιβάζομαι
34 για πάντα, Αθήνα, μου έγινες στάμπα
Η μουσική μου ενώνει την Ελλάδα
Τ' αδέρφια μου σ' απόσταση ανάσας
Αυθόρμητα πάντα φορμαρισμένοι, πάντα προετοιμασμένοι
Με σνομπάρεις, αλλά μάλλον το ζηλεύεις
Το χειρίζομαι σωστά, ανασαίνω μ' αυτό
Γράφω στον πούτσο μου τα κόμπλεξ των μικροαστικών ακροατών
Γυρνάμε γύρω-γύρω ώσπου να κάνουμε εμετό
Σ' όλη την πόλη
Αν κάποτε με γνώρισες, να με θυμάσαι
Πού και πού, οι δρόμοι μας υφίστανται, να είναι κάθετοι, όπως κι η γνώμη μας, Shinobi
Μωρό μου, από τότε που χάθηκε το φιλότιμο, γεννήθηκε η συγγνώμη, γι' αυτό κάνε υπομονή
Κι όλα θα στρώσουν, οι μπάτσοι δεν μπορούν να με στριμώξουν, έχω τον νου μου ζεστό
Θα παίξω όπως γουστάρω γιατί κανόνες δεν ακολουθώ
Λόγος Ημών, Gotham, Bong Da City κι έχει να λέει