(เธอชื่ออะไรเอ่ย) มาร์เชลเว้ย
(พ่อเธอชื่อไรเอ่ย) ฉันไม่มีเว้ย

แม่ของฉันงอกฉันเอามาได้เหมือนมังกรโคโมโด้
และฉันผ่านช่วงอันตรายมาแล้ว
และได้ชนเข้ากับความบ้าคลั่งของแร็ป
ฉันบ้าคลั่ง เหมือนการโยนปืนไปให้คนบ้า
ยิงสาดด้วยปืนสีแบบมีเกลันเจโลด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน
ที่กำลังจะระเบิดตู้มทั่วผืนผ้า
มาที่อาจาร์ยโยดา
“ในการแซะเสียดคนอื่น เพลงของมึงต้องมีคำว่า พวกแม่ง
แต่ถ้าตกกระป๋องในเกมนี้ไปแล้วความกระตือรือร้นมึงไม่มีแล้วละก็
มึงต้องทำตาม ริก โรบิ้นศิษย์ตัวน้อยของฉัน”
ฉันเป็นเจไดที่ตามรอยเท้าโยดา คิดแล้วมันก็สนุกนะ
แต่ยังอ่อนน้อมและอธิยากเกินไปนะ ฉันยังไร้สาระและ
น่าจะหาวิธีอธิบายเกี่ยวกับภาพของปิกัสโซ่นะ
Puke Skywalker* แต่เสียงเหมือนชิวแบคคาเวลาคุย
ฉันเต็มไปด้วยความโกรธที่จะเล่นไม่เลือก ฉันอยากเห็นแววตาหมา
ฉันหาแผ่นกระดาษที่ฉันเขียนกลอนไม่เจอ
อ้อ ฉันอาละวาดอยู่ ฉันมองไม่เห็นที่ฉันเขียนเพราะฉันเขียนตัวเล็ก
มันเขียนว่า “ตั้งแต่ฉันขับ 79ลินคอล์นกับขอบยางสีขาว
ไฟในหัวใจมันก็พลุ่นพล่าน
และความหวังที่ลำบากนี่เพื่อที่จะหวังเป็น ไอ้ตายยาก”
ตราบใดที่ฉันยังตรอกบัตรในเวลางานอยู่
ฮิปฮอปจะไม่มีวันตายในเวลางานของฉัน
บางครั้ง เมื่อฉันหลับลง
เธอเข้ามาในฝันของฉัน
เธอถูกขโมยมาหรอ? หรือของฉัน?
ไม่มีเวลาจะแคร์ ฉันไม่สนใจทั้งสองอย่างแหละ
ให้ฉันพามึงไปยังดินแดนแห่งสัญญา
และขู่ทุกๆคน
เพราะมันไม่มีกลอนหรือเหตุผลอะไรเลย

เอาล่ะ
(ชื่ออะไรเอ่ย) มาร์เชลเว้ย
(พ่อชื่ออะไรเอ่ย?) ไม่รู้เว่ย แต่ก็อยากรู้นะ
(แล้วเขารวยเหมือนฉันไหม) เหอะ
(หากเขาได้ใช้ ทุกเวลา เพื่อให้เห็นสิ่งที่เธออยากมีชีวิตอยู่)

ไม่ ถ้าใช้นะ
คงไม่มาจบในเพลงของฉันหรอก
ฉันก็จะไม่บ้า ทัศคติของฉันก็จะดี
ใช่ พ่อ
ฉันคือสิ่งที่ดีเลิศประเสิรฐศรี
ลองยกตัวอย่างกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อพลังของการแต่งเพลง
หล่นใส่ผิดมือล่ะ และ
มันจะทำให้มึงต้องลุกขึ้นมาเต้น
แม้มันจะเป็น ชาร์ล แมนสัน
คนที่พึ่งจะได้แร็ป ไฟไซเรนก็กระพริบซะละ
หัวเราะไปตลอดทางไปธนาคาร ฉายแสงมาที่คฤหาสน์ของฉัน
ฉันอยู่ในแผนกสไตล์
กับกองเพลงในรถเข็นฉัน
ฉีกทางเดินออกไป แต่
พลังที่ยิ่งใหญ่ไม่มีความรับผิดชอบแน่ๆ
เนื้อหาพวกนี้อ่ะนะ มันเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
ฉันเนี่ยราชาแห่งความไร้สาระและความขัดแย้ง ที่ถล่มจังหวะอย่างเมามันส์
เพื่อศักดิ์ศรีของมึง ฉันต้องสารภาพผิด
เพราะฉันเป็นคนจุดประกายปฏิวัติขึ้นมา
กบฏโดยไม่มีสาเหตุ ฉันเป็นที่ทำให้แร็ปนี่มีวิวัฒนาการ
ที่จะไต่เต้าสูงขึ้นเรื่อยๆ เร่งมันเข้า
แต่อีกหลายๆคนตำหนิฉันและคนที่ผลิตฉัน
(ฮิปฮอปเป็นเพลงของปีศาจ) อ่าว งั้นมันแปลว่าเป็นของฉันอ่ะดิ?
เพราะฉันพึ่งจะกลายเป็นปีศาจสีขาวกับเขาสองเขา
ฉันไม่ได้บีบแตรนะ แต่ทุกครั้งที่ฉันพูดมึงจะได้ยินเสียงเซนเซอร์
แต่ก็นะ ฉันไม่เคยได้ยินใครมาด่าเลย แม้แต่กระซิบ
แร็ปเปอรืที่ดีควรตรงไปตรงมากับฉันนะ เพราะมันคือ
มันคือเวลาของฤดู ที่พวกที่หมั่นไส้ของขึ้น
และเวลานี้ ฉันจะไม่ยอมให้คุณง่ายๆหรอก
เมื่อฉันเอาของๆฉันคืนด้วยมืออันอบอุ่น
และจะทรมานทุกๆคน นี่แหละแผนฉัน
งานของฉันมันยังไม่เสร็จ
เพราะมันไม่มีบทเพลงหรือเหตุผลอะไรเลย

(ชื่ออะไรเอ่ย?) เชดี้เว้ย
(พ่อชื่ออะไรเอ่ย) ฉันไม่สน แต่ฉันก็สงสัยนะ
(เขารวยเหมือนฉันไหม?) ก็ไม่รู้สินะ เหอะ
(หากเขาได้ใช้ ทุกเวลา เพื่อให้เห็นสิ่งที่เธออยากมีชีวิตอยู่)

เอาละ พ่อ มาเริ่มต้นใหม่
มาคุยกันแบบพ่อลูกกันดีกว่า
แต่พนันได้เลยเราไม่มีทางได้ก้อนอิฐมาหรอก
ถ้าไม่มีฉันที่กระแทกมันออกมา เพราะหมดนี่เป็นความผิดของมึง
บางทีนั้นก็เป็นเพราะว่าทำไมฉันถึงบ้า ฉันดึงดูดความสนใจ
ต่อเด็กทั้งหลาย
ที่กำลังเบื่อหน่ายกับชีวิต
บางทีนั้นอาจจะเป็นสิ่งที่พ่อลูกมีเหมือนกันนะ
เพราะฉันเองก็ได้เล่าเรื่องความลำบากในวัยเด็ก
เมื่อพ่อแม่มันไม่ได้ตระหนักถึงปัญหานั้นเลย
ละพวกมันก็แยกเด็กออกจากฉัน บ้าไปแล้ว
ฉันได้แต่แอบขำ ที่เด็กทุกคนต่อยกำแพงจนเลือดอาบ
โอ้ะ โอ๋ ระวังหัวโขกล่ะ
ลางสังหรณ์ฉันบอกว่า อย่าเคาะ ประตูเสีย มันไม่ได้ล็อค
มันอาจจะแค่ซิปแตกจน*เย็น
คำวิจาร์ณของมึงมาให้ฉันไปหาหรอ?
คนเศร้ามาปลอบกันเอง งั้นรอแปบนะ
เอาคริปโตไนท์ไปแดกไอ้พวกตอแหล รูดซิปปากมึงซะถ้ามึงไม่คิดจะรับผิดชอบคำวิจาร์ณมึง
ฉันยุ่งเกินที่จะมาเคลียกับคำวิจาร์ณของพวกมึง
และมึงก็จะสงสัยว่าทำไมกูบุกเข้ามา
นาย มาเธอร์ บนใบปลิวโฆษณา เลยมาเผยแพร่
เพราะฉันกำลังโปรโมทสิ่งที่ฉันรักต่อไปจนฉันจะตาย
สมองฉันตายเรียบร้อย เหมือน Rain man
เต้นท่า bankhead ในเก้าอี้ทรมาน
เอ่าละ ไอ*ัด มองกูดีๆนะ ดีกว่ามองฉันผ่านๆ
หรือจะให้ฉันเสกมีดเข้าตับมึงละ
ฉันโกรธมากกว่า กวางเรนเดียกับ Chief keef ซะอีก
เพราะฉันเกลียดทุกๆอย่างเลย
แม้กระทั่งเพลงนี้ด้วย *ัส
และเลิกพยามยามหาเหตุผลที่มันไม่มีตั้งแต่แรก
แต่ฉันก็ยังเป็น “อาชญากร!”
เด้กเปรต 10 ขวบ*่งจับไข่ฉัน
อัลบั้ม MMLP ที่แล้วขึ้นระดับเพรช
แต่คราวนี้แหละกูทำนายได้ว่ามันต้องขึ้นระดับมรกตแน่ๆ
เมื่อความบ้าคลั่งจบลง มันจะมาอีกเมื่อไหร่
ฉันไม่มีอะไรจะเขียนแล้ว
นอกจากสิ่งเดียวที่จะเขียนส่งถึงพ่อ
ฉันกลับมาแล้ว
ใช่.. (ใครคือพ่อของคุณ?)