Binnenlands Suriname, daar waar de rivier bijna ophoudt. De apen, de kikkers, de tropische vogels, de kaaimannen, de vissen. Zo'n verrekte ansichtkaart, maar er dan middenin staan. Onwerkelijke kleuren, maar toch thuiskomen. Daar waar de eigenaar van het eiland ook dorpshoofd is en samenwoont met zijn vrouwen, kinderen en kleinkinderen

Ik loop naar de sula - da's de stroomversnelling - en ik ga in het stromende water staan en de tijd staat effe stil. Ik kijk naar m'n lichaam en span m'n buik een beetje aan en maak een selfie. En dan schiet ik in de lach want ook hier ben ik nog bezig met m'n push-ups en m'n verantwoorde voeding. Waarom eigenlijk? Voor wie precies wil ik zo gespierd zijn? Ik heb het zelf niet nodig, de rivier maakt het niet uit, de vissen niet en de dochters van het dorpshoofd hebben wel iets anders aan hun hoofd dan zo'n zoekende Europeaan. Pas toen kon ik mijn moetjes loslaten en oké zijn met dat buikje en dat gekke dertigers lichaam zoals mijn jongere versie het zou omschrijven. Ik voelde me herboren

Tien dagen later stapte ik verlicht terug in het bootje. Ik zou het allemaal anders doen. Ons bootje kruiste een korjaal met een oude man erin. Ik wil groeten, ik doe het niet en als hij groet, groet ik terug. Maar ik schaam me. Want waarom zo onzeker, Glenn? De schaamte want de schande van het niet groeten is groter dan die van het niet gegroet worden. Laat je liefde niet afhangen van een ander