[Verse 1: Κοράκι]
Μέρες που κατρακυλάω και δε βρίσκω άκρη
Αυτό το beat, αδερφέ μου, να το κάνουμε κάτι
Βάζω τον πόνο μου σε στίχους και βγαίνει κομμάτι
Βάζω τα δάχτυλα στο κούτελο κι ανοίγω μάτι
Όσα κουπλέ και να σου πω, δε σβήνουνε τον πόνο
Όλο θεριεύει το κοράκι, μου τρώει τον ώμο
Όλα τα γράφω βιαστικά μα νικάνε τον χρόνο
Όσο γυρίζω σπίτι μου με τη μάπα στο δρόμο
Έλα να με βρεις εκεί που ξέρεις πως θα 'μαι το βράδυ
Να πούμε για τα βάσανα και τα όνειρά μας
Εδώ νικάμε τον πόνο τον μεγαλώνουμε
Εδώ δεν ακουμπάνε τη χαρά μας
Δε θα φορτώσω σε κανέναν δικά μου σπασμένα
Εκεί που πας να μ' αγαπήσεις πατάω τα φρένα
Φοβάσαι να μη με λατρεύεις, πεθαίνεις για 'μένα
Νιώθω ενοχές μη σε πληγώσω, δεν κάνω για 'σένα, άσε με
Ή μάλλον μείνε εκεί να σε δω μέχρι την αυγή
Στην Αττική μ' ένα κρασί σ' ένα αμάξι με μουσική
Εμείς οι ρομαντικοί να γελάμε ως το πρωί
Κι αν δε βρούμε το πού θα βγει, βάλε το αμάξι μπροστά
Και στείλ' το τοίχο
Έτσι κι αλλιώς, φοβάμαι ν' αποτύχω
Κουράστηκα να 'μαι καλό παράδειγμα
Στ' αρχίδια μου αν κρίνουνε τον στίχο
[Chorus: Ελεύθερο Πνεύμα]
Άφησέ με να φύγω όταν βγάζω φτερά και πετάω μακριά από του κόσμου το λίγο
Το άγγιγμά σου πονά κι εγώ θέλω να ζω με το σώμα στη Γη και τον νου μου στον Ήλιο
Άφησέ με να φύγω
Αν θέλεις το καλό μου, εδώ μη με κρατάς

[Chorus: Ελεύθερο Πνεύμα]
Άφησέ με να φύγω όταν βγάζω φτερά και πετάω μακριά από του κόσμου το λίγο
Το άγγιγμά σου πονά κι εγώ θέλω να ζω με το σώμα στη Γη και τον νου μου στον Ήλιο
Άφησέ με να φύγω
Αν θέλεις το καλό μου, εδώ μη με κρατάς

[Verse 2: Novel 729]
Το μονοπάτι που διαβαίνω δεν έχει πολλές ευθείες
Δεν πετυχαίνεις τίποτα δίχως θυσίες
Από παιδί είχα έφεση στις φαντασίες
Και φανταζόμουνα καλές δικαιολογίες
Κι όλο ανέβαλα να πάρω την ευθύνη
Και δεν έκανα προσπάθεια, φοβόμουν τι θα γίνει
Αν αποτύχω κι έτσι κάπως καταλάβω
Πως κι εγώ αποτυγχάνω, δεν το κάνουν μόνο εκείνοι
Αυτοί οι μεγάλοι που δε με καταλαβαίνουνε
Η κοινωνία που μαθαίνω και σιχαίνομαι
Απ' ό,τι φαίνεται με βόλευε το μίσος
Γιατί όταν δείχνω άλλους, εγώ πουθενά δε φαίνομαι
Κι έτσι γεννήθηκε η σκιά του εαυτού μου
Κι εγώ την πότιζα σταγόνες και μεγάλωσε
Χάθηκα μέσα στη βαθιά σπηλιά του νου μου
Έφτασα κοντά στο τέλος μα η πτώση με δυνάμωσε
Και ξαναπάτησα στους κήπους
Η φαντασία μου αγκάλιασε τους στίχους
Οι στίχοι μ' οδηγήσανε σε φίλους
Κι όταν πονάω πιάνομαι από τη φωνή τους
Όλη την αγάπη μου θα δώσω και θα φύγω
Έφυγα γεμάτος γιατί έμαθα πού ανήκω
Αν γίνει συναυλία κι εγώ λείπω
Πείτε το ελεύθεροι, όταν το ακούω δακρύζω, και το κλάμα είναι ζωή
[Chorus: Ελεύθερο Πνεύμα]
Άφησέ με να φύγω όταν βγάζω φτερά και πετάω μακριά από του κόσμου το λίγο
Το άγγιγμά σου πονά κι εγώ θέλω να ζω με το σώμα στη Γη και τον νου μου στον Ήλιο
Άφησέ με να φύγω
Αν θέλεις το καλό μου, εδώ μη με κρατάς

[Chorus: Ελεύθερο Πνεύμα]
Άφησέ με να φύγω όταν βγάζω φτερά και πετάω μακριά από του κόσμου το λίγο
Το άγγιγμά σου πονά κι εγώ θέλω να ζω με το σώμα στη Γη και τον νου μου στον Ήλιο
Άφησέ με να φύγω
Αν θέλεις το καλό μου, εδώ μη με κρατάς

[Verse 3: Ελέυθερο Πνεύμα]
Έπρεπε να 'μαι δυνατός, έτσι μου το 'μαθε η ζωή
Μα όταν δεν ήμουνα, απ' τα μάτια σου κρατιόμουνα
Κι εσύ με χάζευες την ώρα που κοιμόμουνα
Κι ευχόσουν να υπάρχεις μέσα σε όσα ονειρευόμουνα
Με τιμωρούν οι εποχές κάθε φορά
Που το μυαλό μου ταξιδεύει σ' έναν κόσμο που 'χει χρώματα
Κάθε φορά που έστω για λίγο ξαναγινόμουν παιδί
Και χωρίς φόβο έλεγα όσα αισθανόμουνα
Μου 'πανε πως η γυναίκα που θα αγαπώ
Θα κουβαλάει πάνω της κάτι απ' τη μάνα μου
Όταν γελάει θ' ανθίζω, όταν πονάει θα πεθαίνω
Κι αυτό το πράγμα δε θα φεύγει από πάνω μου
Πέρασαν μήνες και χρόνια κι αν έμαθα κάτι καλά
Κόντρα στον φόβο να ταξιδεύω προς το άγνωστο
Ερωτευμένος με το παράδοξο, ήμουν ένα δυσλεκτικό παιδί
Που πέτυχε όλα τα όνειρά του με το γράψιμο
«Κράτα,» μου 'πανε, «μαλάκα, κράτα» μου 'πανε
Κάποιοι βαστάνε με όσα γράφεις μες στην τρέλα σου
Κι εγώ γέμιζα τα τετράδια με μανία
Μήπως και λυτρώσω τραύματα απ' την παιδική ηλικία
Όταν άραξες με τον φίλο σου
Σου είπε πως ο Θανάσης φτύνει και γαμώ τα raps κι αναρωτιόσουν την αιτία
Δε μου τα 'μαθε κανείς
Γράφω καλά γιατί κοιμάμαι και ξυπνάω με δύο ψυχαναγκασμούς μιά δεκαετία
Πίσω απ' την έκθεση των συναισθημάτων μου
Σε χιλιάδες ανθρώπους, αδερφέ, θέλω να κρατάς την ουσία
Καμία προδοσία πιο δυνατή από 'μας
Πιο δυνατή από εμάς καμία, μα καμία, προδοσία
[Chorus: Ελεύθερο Πνεύμα]
Άφησέ με να φύγω όταν βγάζω φτερά και πετάω μακριά από του κόσμου το λίγο
Το άγγιγμά σου πονά κι εγώ θέλω να ζω με το σώμα στη Γη και τον νου μου στον Ήλιο
Άφησέ με να φύγω
Αν θέλεις το καλό μου, εδώ μη με κρατάς

[Chorus: Ελεύθερο Πνεύμα]
Άφησέ με να φύγω όταν βγάζω φτερά και πετάω μακριά από του κόσμου το λίγο
Το άγγιγμά σου πονά κι εγώ θέλω να ζω με το σώμα στη Γη και τον νου μου στον Ήλιο
Άφησέ με να φύγω
Αν θέλεις το καλό μου, εδώ μη με κρατάς

[Chorus: Ελεύθερο Πνεύμα]
Άφησέ με να φύγω όταν βγάζω φτερά και πετάω μακριά από του κόσμου το λίγο
Το άγγιγμά σου πονά κι εγώ θέλω να ζω με το σώμα στη Γη και τον νου μου στον Ήλιο
Άφησέ με να φύγω
Αν θέλεις το καλό μου, εδώ μη με κρατάς

[Chorus: Ελεύθερο Πνεύμα]
Άφησέ με να φύγω όταν βγάζω φτερά και πετάω μακριά από του κόσμου το λίγο
Το άγγιγμά σου πονά κι εγώ θέλω να ζω με το σώμα στη Γη και τον νου μου στον Ήλιο
Άφησέ με να φύγω
Αν θέλεις το καλό μου, εδώ μη με κρατάς