[Chorus]
Μέσα από τα καταγώγια έφερα τον μπόγια 
Για να μεγαλώσει η φασολιά φύτεψα σπόρια σαν τον Τζακ
Και ‘γω ταξιδεύω στον ουρανό να βρω τον γίγαντα 
Που κρύβει σπίτι το χρυσό αυγό
Μέσα από τα καταγώγια έφερα τον μπόγια 
Για να μεγαλώσει η φασολιά φύτεψα σπόρια σαν τον Τζακ
Και ‘γω ταξιδεύω στον ουρανό να βρω τον γίγαντα 
Που κρύβει σπίτι το χρυσό αυγό

[Verse 1]
Έψιλον Πνεύμα κόντρα στο ρεύμα με τα μπούνια 
Λάμδα Ταφ μονότερμα στη γύρα
Από την κούνια πολεμάμε καθημερινά ότι βλάπτει στην ψυχή μας
Με όπλο να αποτυπώνεται με μελάνι στο χαρτί μας
Μπαίνω στο τρυπάκι όταν μικρόφωνο πιάσω 
Όσο εκφραστώ άλλο τόσο να σε εκφράσω 
Έτσι και αλλιώς έχουμε ένα κοινό ότι και να λες
Όλοι μεγαλώσαμε σε τσιμεντένιες φωλιές 
Ρε όλοι χανόμαστε στο γκρίζο του μυαλού μας
Και ψάχνοντας άλλο χρώμα με ουσίες και με το νου μας
Καμένοι και οι λογοτιμητές μακριά από την μόδα 
Την βρίσκουν να χοροπηδάνε τα λόγια τους στην μπότα 
Μάγκα ώπα, προσοχή τυφλώνουνε τα φώτα
Και άσε με στο σκοτάδι να φτύνω για πάντα ντόπα
Και όσο για το underground ραπ που υποτιμάς 
Μάθε πως είναι η φωνή μιας φιμωμένης γενιάς
[Chorus]
Μέσα από τα καταγώγια έφερα τον μπόγια 
Για να μεγαλώσει η φασολιά φύτεψα σπόρια σαν τον Τζακ
Και ‘γω ταξιδεύω στον ουρανό να βρω τον γίγαντα 
Που κρύβει σπίτι το χρυσό αυγό
Μέσα από τα καταγώγια έφερα τον μπόγια 
Για να μεγαλώσει η φασολιά φύτεψα σπόρια σαν τον Τζακ
Και ‘γω ταξιδεύω στον ουρανό να βρω τον γίγαντα 
Που κρύβει σπίτι το χρυσό αυγό

[Verse 2]
Mπας και ξεφύγω τα μάτια κρύβω 
Για να αποφύγω την αλήθεια μέσα από καπνούς να φύγω
Έστω για λίγο, λίγο, λίγο, 
Τι να φύγω, θίγω 
Σε φλόγες τυλίγω, ρίχνω μέσα στο μυαλό τσουνάμι σκέψεις 
Για να πνιγώ και πάω, προχωράω κοίτα με πως Πετάω ιπτάμενο μικρόφωνο στο χέρι μου Κρατάω, διψάω, εκδίκηση ζητάω, είναι το αίμα τους
Όπως και αυτοί κρατάνε το μέλλον μου μέσα στα χέρια τους
Μέσα στην φαντασία μου ρίχνω τα προσωπεία 
Που τους κρατάνε τόσο καιρό στη μελαγχολία του, μέσα στο μυαλό μου Και πίσω από την ουτοπία μου γίνομαι ένας λύκος τις νύχτες μ' ακούς

[Chorus]
Μέσα από τα καταγώγια έφερα τον μπόγια 
Για να μεγαλώσει η φασολιά φύτεψα σπόρια σαν τον Τζακ
Και ‘γω ταξιδεύω στον ουρανό να βρω τον γίγαντα 
Που κρύβει σπίτι το χρυσό αυγό
Μέσα από τα καταγώγια έφερα τον μπόγια 
Για να μεγαλώσει η φασολιά φύτεψα σπόρια σαν τον Τζακ
Και ‘γω ταξιδεύω στον ουρανό να βρω τον γίγαντα 
Που κρύβει σπίτι το χρυσό αυγό
[Verse 3]
Και το χαμόγελο σου για μένα γίνεται χάπι 
Όταν στα μάτια σε κοιτάζω εσκεμμένα να βρω αγάπη 
Το ξέρω εκεί μέσα υπάρχει και ας λένε ότι εχάθη
Τα λάθη γίναν σχολείο γιατί από αυτά έχω μάθει 
Στην μάχη σαν μονομάχοι, πεισμώνω, θυμίζω βράχος φίλε Είμαι χιπχοπαθής για αυτό δίνω χιπχόπ με πάθος 
Εκπρόσωπος της λογοτιμητικής αλητείας 
Με στίχους που ξεπερνάνε τα όρια της φαντασίας
Είναι θέμα ικανοτήτων, 
Δεν με αγγίζουν λόγια τρίτων
Είναι η φωνή δυνατή να ακουστεί κόντρα στους νόμους 
Των άπληστων των γραβατομένων τύπων
Και έτσι εμμέσως στίχων, γίνομαι θέληση για ζωή 
Που λείπει από τις καρδιές κατοίκων 
Λόγος Τιμής, μένουμε αληθινοί σαν χειραψία φίλων 
Και ότι γράφω αφιερώνεται μέσα στις καρδιές των λίγων
Εξαπλώνεται σαν μάστιγα 
Τα λόγια τους δεν μάσησα 
Στην πόλη που τόσο μίσησα 
Και άλλο τόσο αγάπησα