Φταίω

Ναι, έχεις δίκιο
Σου ζητώ ειλικρινά συγνώμη
Φταίω κι εγώ
Φταίω

Φταίω που σ’ αγαπώ
Που σ’ αγαπώ ακόμα όπως στην αρχή
Που δεν σταμάτησα ποτέ να σ’ ακούω, να σε προσέχω, να σε φιλάω, ποτέ
Φταίω που σε θαυμάζω ακόμα και όταν σε βλέπω πνίγομαι

Φταίω

Φταίω που δεν σου είπα ψέματα ποτέ
Που δεν σε πρόδωσα , που δεν έφτυσα το παρελθόν μας
Που δεν γύρισα πλάτη στο όνειρο μας
Φταίω που σου λέω ακόμα όλα όσα αισθάνομαι, ελπίζοντας πως, κάποια στιγμή, θα ξυπνήσω από αυτόν τον εφιάλτη

Φταίω

Φταίω που τα βράδια δεν σε φιλούσα γιατί φοβόμουν μην τρομάξεις
Φταίω που όταν έβρεχε έλεγα ‘’μισώ την βροχή’’ και σε τραβούσα να καλυφτούμε γιατί φοβόμουν μην κρυώσεις
Που σου κρατούσα το χέρι στο δρόμο, δεν είχα σκοπό να σε κάνω να νιώσεις ανίκανη να τον περάσεις μόνη σου
Που σου έδειξα όλους τους όμορφους δρόμους που ήξερα, τους αγαπημένους μου, και τελικά χάθηκες σε αυτούς και έγιναν οι χειρότεροί μου, δεν τους ξαναπερπάτησα
Φταίω

Φταίω που σου είπα ‘’σ’ αγαπώ’’ τόσο νωρίς
Που σ’ άφησα να μπεις τόσο βαθιά στην καρδιά μου
Φταίω που δεν σκεφτόμουν πριν σου μιλήσω, ήθελα όσο αντέχεις να ακούς όλες τις σκέψεις μου
Που ήξερα τι ήθελα και σου το ζήτησα, και αυτό σε σόκαρε

Φταίω

Φταίω που σε έβλεπα πάντα όμορφη και δεν έδινα σημασία στα καινούργια σου ρούχα
Φταίω που δεν σου έδειξα ποτέ πως πεθαίνω από ζήλεια, στο κάθε άγγιγμα του οποιουδήποτε πάνω σου
Που μείωνα τις φίλες σου και τους φίλους μου όταν ήμασταν οι δυο μας
Που πίστεψα πως υπάρχουν και άλλοι που σ’ αγαπούν όσο εγώ

Φταίω

Φταίω που σου μίλησα σκληρά, δεν πιστεύω βλέπεις στις λέξεις μα στις πράξεις
Που σου είπα τόσο πειστικά πως τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα, που στο τέλος πίστεψες πως είμαι όνειρο και κάποια στιγμή απλά ξύπνησες
Πως κάνεις κάτι μόνο όταν το θες πραγματικά, πως δεν υπάρχει λάθος στιγμή και πως καταλληλότερη είναι τώρα
Που σου μίλαγα σαν να ήσουν πέντε χρονών, για μένα θα είσαι πάντα το μικρό μου κοριτσάκι
Φταίω που δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω σωστά τις λέξεις και στα λέω τώρα

Συγγνώμη