Стоп!
Усё, што ранней замiнала
Ледзяны патоп i нерухомыя днi
Я ўсё памятаю, не хачу
Забываць – гэта так мала
I здзiвiць сябе, напэўна, зноў
Так трэба

Шукаць сваё шчасце
I марыць пакуль яшчэ
I ранiцу лашчыць
Сваёй усмешкай

Той, хто быў амаль незвычайны
Выцячэ ў натоўп
І нават згубiцца ў iм
Я не ведаю, чаму цяпер
Не развiтацца з адчаем
I здзiвiць сябе напэўна зноў
Так трэба…

I ў кожным другiм цячэ
I ў кожным свяцiць ярчэй
Мой човен набраў вады
I хваляй праз гарады
Я мушу знайсцi маяк
Так трэба…