Συγχρονίζομαι με τον καιρό
Συγχρωτίζομαι με το σωρό
Συλλογίζομαι κι απορώ
Συγκλονίζομαι, εξιστορώ, γκρεμίζομαι και προχωρώ, μου τραγουδάς ότι μπορώ...
Πλευρό πως παίρνεις μα δίνεις πίσω φτερό
Μ' Εκείνο μου ζητάς να συμφιλιωθώ
Λες "ότι θάφτηκε δεν είναι και νεκρό", κι όσο αλυσίδες του φορώ πως θα με βλέπεις σαν εχθρό...
Σαν αμαρτία θέλω ν' αφεθώ, σαν τον Πατέρα ν' αναληφθώ
Ζητάς τη φλόγα και τον φόβο να μην φοβηθώ, λες πως η πόλη θα καεί, αν το ποιος είμαι θυμηθώ...
Τραγούδα μου τους στίχους προτού κοιμηθώ, με την ιδιαίτερη, τρελή σου πειθώ
Παιδί θα πέσω για ύπνο και προτού ανδρωθώ, από το όνειρο θα ξυπνήσω και θα' μαι εγώ...

Refrain (Marseaux & Ραψωδός Φιλόλογος):
Νανούρισε με κι απόψε!
Τραγούδησε μου τα λόγια!
Ψυχή και σώμα θα δώσω, για να ξανανάψεις τη φλόγα...
Σου ψιθυρίζω τα λόγια...
Αν μου δοθείς θα γίνουμε ένα
Μα να ξέρεις αν ανάψω τη φλόγα
Θα μας κάψε, κι εμένα κι εσένα!

Και μου 'πες παραμύθια και κοιμήθηκα
Μου 'πες πως είμαι τέρας και φοβήθηκα, μου 'πες πως ήμουνα Θεός κι εγώ σε πίστεψα, και το πρωί που θνητός ξύπνησα, σε μίσησα...
Μου 'πες φωτιά να βάλω στη βιβλιοθήκη, ότι η Αλεξάνδρεια και η γνώση μου ανήκει, μου 'πες τη γη πως θα σηκώσω στον ένα μου δείκτη, πως με τα δόντια μόνος μου θα μασήσω το δίχτυ...
Κι όταν με το σεντόνι κάπα γύρω απ' το λαιμό, στου φάρου την άκρη που με κρατούσες μικρό, με είδες να κοιτάω κάτω και να ακροβατώ, μου είπες "Πήδα!", καμαρώνω και το έχω καημό...
Και ήθελα τόσο να πειστώ
Που άφησα τον φάρο σβηστό
Το τραγούδι σου σιγοτραγουδώ
Κάτω από τα σκεπάσματα στον ύπνο πριν βυθιστώ, Σειρήνα
Refrain (Marseaux & Ραψωδός Φιλόλογος):
Νανούρισε με κι απόψε!
Τραγούδησε μου τα λόγια!
Ψυχή και σώμα θα δώσω, για να ξανανάψεις τη φλόγα...
Σου ψιθυρίζω τα λόγια...
Αν μου δοθείς θα γίνουμε ένα
Μα να ξέρεις αν ανάψω τη φλόγα
Θα μας κάψε, κι εμένα κι εσένα!