[Intro: Marseaux, dPans]
Η Καλυψώ μου έκρυψε για πάντα την Ιθάκη
Προσπάθησε και με έπεισε σχεδόν πως δεν υπάρχει
Μα εσύ είσαι εκεί και αυτό μου αρκεί
Να ταξιδέψω ως του κόσμου αυτού την άκρη
Για σένα πέθανα στου ερωτά την μάχη
Για σένα δέθηκα σε εκείνο το κατάρτι
Γύρισα την γη και κάθε μου πληγή
Πυξίδα έκανα και προς εσένα χάρτη

Τον άντρα μου σαν τον πολύτροπο τραγουδάν
Που πλήθος διαβεί και τόπους αφού πάτησε του ερωτά το κάστρο το άγιο
Και πολιτείες πολλές εγνώρισε πολλών βούλες ανθρωπων
Και ατέρμονη τυράννια τράβηξε στα πέλαγα η καρδιά του
Για να σωθεί και αυτός παλεύοντας και να δει τη μέρα του γυρισμού

[Verse 1: Brando]
Τα χρονιά περνάνε ο ήλιος κάθε μέρα λάμπει άλλα με μαγεύει λιγότερο
Το σώμα της μου 'δωσε μα δεν το πόθησα και ας ήτανε το ομορφότερο
Η θάλασσα μόνο κατάλαβε τι επνιγα μέσα μου τόσο καιρό
Και από τα μάτια μου στάζει η αλμυρά της κάθε πρωί που ξυπνώ
Και ο πόνος θερίζει ώσπου να κοιμηθώ
Και εκείνη ζητάει ξανά να της δοθώ, θεά μου και νύμφη μου και Καλυψώ
Μου λέει «Μείνε εδώ και θα σου τραγουδώ, θα σε φροντίζω και θα σ' αγαπώ
Το κουρασμένο κορμί σου από τις κακουχίες θα κάνω αιώνιο εγώ»
Μα ξέρω πως βλέπει πως δεν το μπορώ
Μου λέει «Είσαι ελεύθερος, δε θα εμποδίσω τον νόστο σου εγώ»
«κι όμως αν ήξερες», λέει «ποια πάθη η μοίρα πάνω στον πλοίο σου γράφει
Προτού πατήσεις στο χώμα σου το πατρικό θα σκεφτόσουν διπλά το να φύγεις»
Και ο πόθος θα έμενε μαρμαρωμένος σαν άγαλμα για μια γυναικά
Που αξιοζήλευτο δεν έχει τίποτα και δεν αρμόζει μαζί της καν να συγκριθώ
[Chorus: Marseaux]
Ξεφτισμένη μου πυξίδα, τα κύματα παλεύω απ' τη σανιδά
Ζεμπέκικο βαρύ, σπονδή στην Στύγα
Χάρισμά τους η Ιθάκη να τους πεις
Ξεφτισμένη μου πυξίδα, της επιστροφής τον δρόμο βρήκα
Καμιά Ιθάκη δε μου αρκεί γιατί το σώμα σου είναι η μονή μου πατρίδα

[Verse 2: Brando]
Αγαπημένη μου νύμφη, με περιμένουν στο σπίτι
Μα όσα μου έχει γραμμένα η Λάχεση δεν είναι λόγος για λύπη, μονάχα εκείνη μου λείπει
Κι ενώ η ομορφιά σου να κλέψει μπορεί την καρδιά κάθε άντρα στον διάβα σου αν το θελήσει
Εγώ τη δικιά μου καρδιά έχω χαρίσει
Μη συγκριθείς, δε σου αξίζει
Αυτή είναι θνητή και εσύ αθάνατη
Στον χρόνο αγέραστη, εκείνη είναι περαστική
Από τον κόσμο αυτό άλλα η Κλωθώ έτσι το ήθελε το νήμα που ύφαινε
Να νοσταλγώ να γυρίσω στη γη που γεννήθηκα για να γεράσω
Μα αυτή που αγαπώ ως εκείνα τα βράχια και αυτήν την πανσέληνο για ένα τανγκο να τη βρω
Κι αν η Άτροπος θέλει να μου κόψει το νήμα μου σε κάποιο κύμα εγώ θα κλείσω τα μάτια και θα το δεχτώ
Ξέρει η καρδιά μου καλά να υπομένει πολλά γιατί έπαθα πολλά πάθη και δοκιμάστηκα τόσο καιρό
Μέσα στο κρύο και τη μάχη μαζί με τα άλλα σπάει και αυτό, δεν ανήκω εδώ

[Chorus: Marseaux]
Ξεφτισμένη μου πυξίδα, τα κύματα παλεύω απ' τη σανιδά
Ζεμπέκικο βαρύ, σπονδή στην Στύγα
Χάρισμά τους η Ιθάκη να τους πεις
Ξεφτισμένη μου πυξίδα, της επιστροφής τον δρόμο βρήκα
Καμιά Ιθάκη δε μου αρκεί γιατί το σώμα σου είναι η μονή μου πατρίδα