[Verse 1: Brando]
Γράφω απ' τα δώδεκα, περνάν τα γαμημένα τα χρόνια σαν δευτερόλεπτα
Άλλη σκηνή άφησα όταν μπήκα μες στο booth και άλλη βρήκα όταν βγήκα
Άλλο ήχο, άλλο στίχο, κόπια, ντρόγκια και στιχάκια για τη χλίδα
Είδα τους παλιούς να χάνονται στις σκιές, δεν προσαρμόστηκαν νωρίς στο πώς αλλάζουν οι εποχές
Κι εσύ κλαις για μια φάση που έχει φύγει, μα τα ίδια λέγανε για τη φάση όλοι και στο χθες
Βλέπεις, όλα αλλάζουνε, μα ένα πράγμα μένει
Η επιλεκτική μνήμη που εξιδανικεύει ένα χιπ-χοπ και μία φάση που δεν θα 'πρεπε να αλλάξει
Μία φάση που όλο μια στροφή στο παρελθόν προσμένει
Σου λείπει το τότε, μα τότε το «τότε» ήταν το σήμερα, και δεν το ήθελες
Οπότε ίσως όσο κι αν αλλάζει το τοπίο, η ρίζα μένει ίδια
Δεν κοπάζει η καταιγίδα στο κεφάλι σου, γι' αυτό έκανες ασπίδα τα γραπτά σου
Τ' αληθινό δεν έζησε ποτέ για να πεθάνει, ζει μονάχα στη καρδιά σου, τη δικιά σου
Κι άλλης μίας χούφτας παλαβό, που ένα χιπ-χοπ ουτοπικό για το δικό τους το μυαλό, έκανε πλάση
Κι είπαν πως ζούσε στο παρελθόν, μη φοβάσαι, κι οι παλιοί αυτό είχαν κάνει, Μίνω
Η αναζοπύρωση δεν θα 'ρθει, γιατί φλόγας λογική ποτέ δεν είδε αυτή η σκηνή για να τη χάσει
Τα πας και τα φέρνεις, ακούω και φέρνω αληθινός, βλέπω άλλον έναν που θέλει να νιώσει ξεχωριστός
Ενώ είναι απλώς άλλος ένας μαλάκας μ' ένα μικρόφωνο που απλά τα λέει κι αυτός λιγάκι αλλιώς

[Chorus: Marseaux]
Όσα μου 'μαθες εσύ
Όλοι οι άλλοι τα 'χουν ξεχάσει
Παλιά δεν σ' έλεγα μουσική, σ' έλεγα ζωή, σ' έλεγα ανάσα και δράση
Όσα μου 'μαθες εσύ
Χάραξαν τη καρδιά μου σαν δίσκο
Είναι το beat εκεί, είναι οι στίχοι εκεί, είναι όσο κι αν ψάχνω, εσένα δεν βρίσκω
[Verse 2: Pak Polka Rots]
Και τώρα γίναμε παλιοί
Τώρα γίναμε αυτοί που λεν για άλλες μέρες, άλλης φάσης νοσταλγοί
Το 'ζησα, τ' αγάπησα, γύρω μου αληθινοί
Πρώτα χιπχοπάς και μετά MC
Το 'μαθα πιστιρικάς, τσιρικάς-πι
Απ' του πατέρα μου τη συλλογή χάζευα τα CD
Curtis, blow, [?] και την έκδοση την ισπανική, ψαχνόταν πολύ
Μεγάλωσα με [?] με Σαιξπηρ και ντόκτορ ντριζ
Μικρός ακροατής μες στα metropolis
Το Ρίμα για Χρήμα μού άλλαξε τη ζωή, μου άλλαξε το αυτί, με έκανε ΖΝ
Άκουγα Τάκη, και ήταν σαν θαύμα καιρό πριν παραιτηθεί από το ραπ και γίνει meme
Αγάπησα το ραπ όσο τ' αγάπησαν λίγοι, αν δεν φτύσω αυτούς τους στίχους θα φτάσω στο αμήν

[Chorus: Marseaux]
Όσα μου 'μαθες εσύ
Όλοι οι άλλοι τα 'χουν ξεχάσει
Παλιά δεν σ' έλεγα μουσική, σ' έλεγα ζωή, σ' έλεγα ανάσα και δράση
Όσα μου 'μαθες εσύ
Χάραξαν τη καρδιά μου σαν δίσκο
Είναι το beat εκεί, είναι οι στίχοι εκεί, είναι όσο κιαν ψάχνω, εσένα δεν βρίσκω

[Verse 3: dPans]
Τριάντα τρία και ένα τρίτο στο στροφέδρα
Στον λαιμό δεν μένει πέτρα, WNC ενέδρα
Σε τοπίο μακάβριο παγίδα για τον αρχάριο
Επιστροφή στα classics, απ' το χθες για το αύριο
Αφ' ενός πρέπεινα υπάρχει σεβασμός, προφανώς
Μα όταν επιλέγεις να 'σαι διαφορετικός χτίζεις κάτι νέο με μεράκι και ιδρώτα, αλλά εν τέλει τη κόπια συμπαθούν, δυστυχώς
Γενικώς ο κόσμος πια ακούει μαλακίες, κι όταν τα λέω λένε είμαι υποκειμενικός
Μα έπεισα τον εαυτό μου από 'δω και μπρος, όταν ρωτάνε τι ακούω να απαντάω «είμαι κουφός»
Κι έχω να πω πως ευχαριστώ όσους ακούν με προσοχή αυτά που έχω να πω
Δεν θα χαθώ, όχι, θ' αφήσω κάτω το στυλό μόνο όταν τραγουδώ με τους αγγέλους στους τίτλους τέλους
Με λίγο δάκρυ στην άκρη του ματιού
Τα χρόνια τρέχουνε όμως, ας μη προτρέχουμε
Γράφω ώστε πίσω κάτι ν' αφήσω, και τραγουδάω όταν θέλω στο «πίσω» αυτό να γυρίσω