Deszcz zaczął stukać
W okno przy moim łóżku
W moim śnieniu była luka
Więc się z niego wydostałem
I ku mojemu zaskoczeniu, moje oczy już były
Szeroko otwarte
Tylko moja etażerka i komoda stały
W miejscu, gdzie przed chwilą były te koszmary

Więc ubrałem się i wyszedłem
Na szare ulice
Ale wszystko zdawało się jakieś inne
I zupełnie dla mnie nowe
Niebo, drzewa, domy, budynki
Nawet moje własne ciało
I nie mogłem się doczekać by poznać
Każdą osobę, jaką napotkałem

I wpadłem na doktora
Który zdawał się podupadać na zdrowiu
Powiedziałem "Nie mogę dla pana zrobić niczego
Czego pan niе może zrobić sam"
On odrzekł "O tak, możesz, po prostu potrzymaj mniе za rękę
Myślę, że to może pomóc"
Więc usiadłem z nim na chwilę
A potem spytałem jak się czuje
A on na to "Chyba jestem uleczony
A właściwie to jestem tego pewien
Dziękuję ci, nieznajomy
Za twój terapeutyczny uśmiech"

I tak wyciągnąłem lekcję
Że każdy jest samotny
A nasze oczy muszą wylać trochę deszczu
By umożliwić nam wzrost
A gdy płakanie nie pomaga i nie możesz się poskładać
Najlepiej ułożyć wiersz
Szczery wers tęsknoty
Lub prostą piosenkę nadziei

Dlatego właśnie śpiewam, nie martw się skarbie
Bo teraz jestem przy tobie
I kiedykolwiek poczujesz, że chce ci się płakać
Spróbuję cię rozweselić
A jeśli mi się nie uda, jeśli ból jest po prostu zbyt silny
To zaczekamy, aż przeminie
I dotrzymam ci towarzystwa
Choć te dni są takie długie i czarne

I będziemy pracować nad tym problemem
Choć wiemy, że nigdy go nie rozwiążemy
Problemem nierównych przypominajek miłości
O tym, że nasze życia są fragmentami całości
Ale gdyby świat mógł zatrzymać się w ramce
Niczym obraz na ścianie
Myślę, że wtedy dostrzeglibyśmy piękno
I wpatrywalibyśmy się z podziwem
W nasze życia zatrzymane w pozie
Niczym miska pomarańczy
Niczym historia opowiadana
Uskokami i glebą