[Verse 1]
Δεν είναι ανάγκη να το πεις, εγώ συγγνώμη
Κι αν έγινα κακός, έτσι μοιράστηκαν οι ρόλοι
Καλλιτέχνης όχι όποιος δηλώνει
Μεγαλουργώ κι ας μην έχω πείθω
Ένα κλιτς από πίσω μου να με σπρώχνει
Πονά η πραγματικότητα διπλάσια από κάθε είδους βία
Στον κενό μου χρόνο βρίσκομαι μέσα σ’ ένα ζευγάρι ακουστικά
Κάποιου παιδιού που αποκλίνει απ’ τη φτιαγμένη τους πορεία
Δεν πηγαίνει και δε βλέπει ευθεία
Αν κάθε μέρα στραβωμένα με κοιτάς
Πες τι δεν έκανα καλά πάλι για να το επαναλάβω
Εγώ συγγνώμη ξέχνα το, άλλωστε τα λάθη μου πολλά
Δεν έγινε και κάτι, αργώ μα στο τέλος σε πιάνω
Ζωή μου σαν καμένο πλάνο, το χρώμα της φτιάχνω
Αναρωτιέμαι κάθε μου πρωί τι πάω να κάνω
Κάποιος αν ξέρει ας μου πει, γιατί ειμ’ εκεί στο διάλο
Δεν πρόλαβα τουλάχιστον τα καλά μου να βάλω

[Hook]
Ό,τι κι αν συμβεί μπρος δεν ξανακοιτώ
Πίσω μη με πας έχω να κάνω μ’ άλλα
Αποτέλεσμα ένας κοινός εχθρός εγωισμός
Που δεν πληγώνεται δεν ζεις εκεί που θες να ζεις
Ό,τι κι αν συμβεί (μπραα) δεν ξανακοιτώ
Πίσω μη με πας έχω να κάνω μ’ άλλα
Αποτέλεσμα ένας κοινός εχθρός εγωισμός
Που δεν πληγώνεται δεν λες αυτό που θες να πεις
[Verse 2]
Δεν ξέρω λένε πως πάντα ό,τι γεννηθεί πεθαίνει
Όμως το τίποτα ποτέ δε θα με περιμένει
Δε θα αφήσω κανέναν καλύτερα από ‘μένα να με ξέρει
Η εικόνα μου πάλι σου βγαίνει κουνημένη
Το Λάθος είναι αυτό που μένει
Ας τους ρομαντισμούς ιδρώνει, κάποιος τόλμησε να κάνει αυτό που τον συμφέρει
Πότε θα φανείς αδύναμος θα περιμένει
Για τη χαριστική βολή μα χάρη μου κάνεις εν τέλει
Οι εποχές αλλάξαν, εσύ τους έκανες καλή
Ξεχνάνε και σαν να ‘σουν τίποτα σε προσπεράσαν
Βγήκα από μια κατάσταση περίεργη κι ανάσανα
Υπολόγιζα να μη χρειαστεί να γράψω πάλι για άσχημα
Μα εκεί με πήγαν όλοι κι όλα
Μπορεί η συνείδηση να ζω, για να προστατευτώ απ’ της μοίρας μου τα...
Η φωνή μες στο κεφάλι μου μου λέει προχώρα
Είπα θα την ακολουθώ χωρίς συναισθήματα αθώα

[Hook]