[Verse 1: Ταφ Λάθος]
Μόνος στο σπίτι να νοιώθω ζεστά μετά από τόσους χειμώνες
Δεν κατάφερα τίποτα μόνος, αγάπη στ' αδέρφια μου, όμορφες εικόνες
Δεν έχει στοπ σ' ό,τι θέλω να πω, στ' αρχίδια μου αν σ' τα 'πα καλά, πώς μιλώ
Αναίσθητος που δεν ξέρω πως ν' αγαπώ, δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ το θυμό
Μα ξέρω πως σου 'δωσα ό,τι είχα αντί να τα βρούνε μαζί σου κάτω στο γκρεμό
Δε ζήτησα τίποτα απ'όλους, μονάχα να είναι σωστοί στο δικό τους εαυτό
Διαμαρτυρία απ' τη φάκα, μια ματωμένη επανάσταση χωρίς το μάγκα
Μια συναυλία για τη φωτογραφία να μετράνε χιλιάδες τα μάτια
Στεγαζόμαστε όλοι, φτύνουμε τα μικρόφωνα, μπαίνουμε τάσεις, πουλάμε μπλουζάκια
Δεν το 'μαθα έτσι, οι γροθιές μου ματώνανε κάθε φορά που γυρνούσα στο σπίτι μου κι όχι στα πάρκα
Θα μείνω στην ψάθα σαν σωστός καλλιτέχνης, είναι μεγάλη μου θλίψη
Η αγάπη που δείχνουμε για την κατάντια «Μα είναι όλα καλά αφού απ' το ραπ βγαίνουν φράγκα»
Δεν είσαι αυτό, δεν είσαι αυτό, κόβω απ' τα πάντα για να 'χω κάτι για τους καιρούς μας να πω
Προτού τρελαθώ, προτού να με κάνουν και μένα χαζό
Προτού να σου πω ότι θα παραιτηθώ, δε γλείφω γενιές πιο μικρές ν' ανεβώ
Δε γλείφω όπου φτύνω, τις μπύρες μου μόνος θα πίνω και σπίτι μου θα κλειδωθώ
Έχω το ρυθμό, έχω το ρυθμό, έχω μια γυναίκα που κλαίμε όταν ηχογραφώ
Έχω έναν ήλιο κρυμμένο πίσω απ' τα βουνά κι άλλα τόσα μην κάνω κακό
Δεν έχω όμως να γράφω σεντόνια ώστε να τα κάνω φαντάσματα και να τα κυνηγώ
Το τέλος μας, για όλους φωνάζει κι ο άνθρωπος φαίνεται όταν έχει φτάσει γι' αυτόν

[Chorus: Ταφ Λάθος, Ραμμένος Άσσος]
Τα blues μέσα στο σπίτι μου στην εποχή που θέλω, να γράφουμε για πάρτη μας σαν την πρώτη φορά
Που κοιτάγαμε την πόλη και λέγαμε «Απόψε φεύγω»
Μα η αλήθεια μες στο ψέμα της να μας κρατά (Hey, hey)
Τα blues μέσα στο σπίτι μας σε μια εποχή μπουρδέλο, να γράφουμε για πάρτη μας σαν την πρώτη φορά
Που κοιτάζαμε την πόλη και λέγαμε «Απόψε φεύγω»
Μα γυρνούσαμε στο χθες μας τελικά
[Verse 2: Ραμμένος Άσσος]
Έπαψα να πέφτω από τα σύννεφα γιατί δεν ανεβαίνω πλέον, δε μπλέκομαι με τα σκατά, αυτά επιπλέουν
Είμαι χαμένος στο βυθό, ψάχνω ανθρώπους που αναπνέουν ακόμα, που ακόμα επικοινωνούνε με το στόμα
Οι λίγοι φίλοι που 'κανα στο σχολείο, χαθήκανε, πήραν άλλους δρόμους, το 'δα όταν συναντηθήκαμε
Ελπίζω να μην παντρευτήκαν μ' εκκλησίες κι ευλογίες γιατί του χρόνου θ' ανταλλάζουν παναγίες
Υγείες, όλα είναι καλά, όλα είναι τέλεια, τα λέμε όλοι μαζί σε διαφορετική εμβέλεια
Χαμόγελα ψεύτικα, βαρέθηκα, πάω να ξεπιαστώ, να ξεχαστώ, αν αλλάξει κάτι σφύρα κλέφτηκα
Δε θα γυρίσω πίσω λογικά μα δε γαμιέται, σφύρα εσύ για να'χουμε να λέμε
Φύρα εγώ για να 'χουνε να λένε όλοι οι μίζεροι που δεν κάνουν και κάτι το σπουδαίο μα τελικά όλοι τους φταίνε
Έχω περάσει τη γραμμή της λογικής καιρό, δεν είμαι εδώ, δεν ξέρω ακριβώς ποιος είμαι αλλά είμαι εγώ
Της είπα ότι προσπαθώ να ισορροπήσω την καρδιά με το μυαλό και μου 'πε «Μπράβο μαλάκα, ωραίο αντίβαρο»
Ο γείτονας μου έχει πέσει σε λήθαργο και η σχολή που πέρασα έχει πιο πολλούς φασαίους κι απ'την Αντίπαρο
Εξ ου και πατάω μια φορά το χρόνο το πολύ, δεν κάνω ούτε για πρότυπο φοιτητή
Δεν κάνω παρέα με καμιά παρέα που λέει πως είναι η παρέα που τους λέγαν οι δικοί τους να μην κάνουν παρέα
Σ' τα εξηγώ ωραία; Mε κοιτάνε λες και χάσαν επαφή με την πραγματικότητα σαν να μένουν Βόρεια Κορέα
Όλοι αγόρια και κορίτσια μοιραία, έχετε τόσο ενδιαφέρον αλλά πα να κοιμηθώ
Με πόνεσε το κεφάλι και κυρίως το μυαλό μου, τόσο που δεν έχω χρόνο να βρω άλλον να μιμηθώ
Κι όλα θ' αρχίσουν να πηγαίνουν καλά
Όταν ξυπνήσεις μια μέρα και τους γράψεις όλους στ' αρχίδια σου
Όταν δε θα δίνεις το χέρι τυπικά και θα κρατήσεις μόνο όσους ήταν δίπλα σου, ακούς;

[Bridge: Ραμμένος Άσσος]
Κι όλα θ' αρχίσουν να πηγαίνουν καλά όταν ξυπνήσεις μια μέρα και τους γράψεις όλους στ' αρχίδια σου
Όταν δε θα δίνεις το χέρι τυπικά και θα κρατήσεις μόνο αυτούς που ήταν δίπλα σου

[Outro: Ταφ Λάθος, Ραμμένος Άσσος]
Τα blues μέσα στο σπίτι μου στην εποχή που θέλω, να γράφουμε για πάρτη μας σαν την πρώτη φορά
Που κοιτάγαμε την πόλη και λέγαμε «Απόψε φεύγω»
Μα γυρνούσαμε στο χθες μας τελικά (Hey, hey)
Τα blues μέσα στο σπίτι μου στην εποχή που θέλω, να γράφουμε για πάρτη μας σαν την πρώτη φορά
Που κοιτάγαμε την πόλη και λέγαμε «Απόψε φεύγω» μα η αλήθεια μες στο ψέμα της να μας κρατά