Άσε το ζάρι να κυλήσει, το χρώμα των ματιών έχει ξεφτύσει
Είμαι μόλις 19 χρονών, σιχάθηκα τη φύση του ανθρώπου
Τη μάσκα που κρύβει το πρόσωπο του πίστευα πως χρόνια βλέπω μα γελάστηκα
Aυτό είναι το δικό του

Μες στο κέντρο περιφέρομαι
Είχα επιλογές, δε διάλεξα σαν πουτάνα να φέρομαι
Αναφέρομαι σε κείνους που αντάλλαξαν ψυχή και σώμα στ'όνομα του κτήνους
Μα το κτήνος έχει τη μορφή του σμήνους

Των ανθρώπων, όπλων χρήση, διακίνηση σάρκας
Κυνηγημένοι άγγελοι, θύματα ξεφούσκωτης βάρκας
Στην κόλαση ζούμε, αυτό διαλέξαμε
Μη με ρωτάς αγάπη μου που μπλέξαμε

Συνήθισε στο χάος και θ'αντέξουμε
Κράτα γερά κι όσο μπορούμε θα τους τρέξουμε
Όσο μπορούμε θα τους τρέξουμε
Κράτα γερά κι όσο μπορούμε θα τους τρέξουμε

Έπεσα στην παγίδα, τρέχω γυμνός στην καταιγίδα να ξεφύγω
Τα πόδια τρέμουν, προσπαθώ να τρέξω ακόμα λίγο
Λιωμένες σόλες
Ακόμα με στοιχειώνουν μετά τα μεσάνυχτα οι τύψεις μου οι καριόλες

Σα σκυλιά που τρώνε επίτηδες τις φόλες θα πέσω νεκρός μια μέρα
Πάρ'το απόφαση, εγώ το'χω δεχτεί
Μπροστά στο θάνατο μόνο υποταγή
Τι σου φαίνεται περίεργο; Εσύ υποτάχθηκες στη ζωή
Ενός κομπάρσου δολοφόνου που σκότωσε το παιδί μέσα του
Ψύχος, μπροστά του χιλιάδες τόνοι από μίσος
Αναμενόμενη κατάληξη η σφαίρα
Μετά τον κρότο τα πουλιά σκίζουνε τον αιθέρα, καλημέρα

Πού την είδες; Μ'αγκαλιάζουνε χαμένες ελπίδες
Πάντα στο ψάξιμο παραληρώντας σε άδειες σελίδες
Ναι, είναι άσχημο, το όμορφο σκότωσαν οι οβίδες
Κι αν δεν ένιωσες, προχώρα απλά και πες πως δεν τις είδες