Πόσο βαριέμαι, ξυπνάω το πρωί κι απ'τα πρώτα λεπτά καταριέμαι
Δε βλέπω μπροστά μου, που'ναι τα κλειδιά μου; Α, να'τα, λοιπόν εγώ φεύγω, τα λέμε
Δεν ξέρω τι λέμε στ'αλήθεια αλλά ντάξει, έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται κάτι ν'αλλάξει
Δεν είμαι πια δεκάξι, δεν έχω το μυαλό που είχα κάποτε και δεν είμαι σε φάση που θα πέρναγα φάση

Μα κάτσε, μάλλον κάτι ξέχασα, α ναι, το χαμόγελο
Τ'αφεντικό με υποχρέωσε να το παίρνω μαζί
Είναι μέχρι να μου στρίψει να του το κάνω λαμπόγυαλο
Και με το ίδιο χαμόγελο να βγω απ'το μαγαζί

Κι ο περαστικός που θα το δει, θα με καταδικάσει
Γιατί καταδικάζει τη βία απ'όπου κι αν προέρχεται
Εκτός αν είναι αόρατη, τότε δεν τον πειράζει
Αν πάρει η τράπεζα το σπίτι του γείτονα απλά το δέχεται

Κι έτσι δεν τρέχει κάστανο
Εκτός αν είσαι καστανάς, τότε η εφορία θα σε φάει λάχανο
Εκτός αν ο σύντροφος σου είναι αναρχικός
Οπότε η νύχτα θα σε βρει στο κελί, τι κι αν είναι άδικο

Μα αν είσαι φασίστας κι έχεις στο κεφάλι σκατά και στην τσέπη λεφτά
Δεν είναι για σένα αυτά, εσύ θα'σαι ελεύθερος, απλά δώσ΄μας μερικά

Κι όλα καλά, μη δίνεις δεκάρα, μη νοιάζεσαι, όλα καλά
Όλα καλά, το μόνο που πρέπει να έχεις μαζί σου, λεφτά
Κι αν χρειαστεί να πατήσεις σε πτώματα ή και να παίξεις σε κάποιον πουστιά
Ο σκοπός σου, αγιάζει τα μέσα, γάμα την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά
Κι όλα καλά, μη δίνεις δεκάρα, μη νοιάζεσαι, όλα καλά
Όλα καλά, το μόνο που πρέπει να έχεις μαζί σου, λεφτά
Μα όταν πατήσεις σε πτώματα και μάθεις να τα βγάζεις πέρα με την πουστιά
Θα σε καρφώσουν πισώπλατα τα ίδια πτώματα και για ν'αλλάξεις θα είναι αργά...