[Verse]
Η φυλακή μου, εικονικό παρασκεύασμα
Ένα φανταστικό καταφύγιο όπου εκεί βρίσκω την επιθυμητή μου γαλήνη
Στο κλουβί που φέρω βόλτες σαν αγρίμι
Πριν το τέλος άλλος ένας κύκλος κλείνει
Είν' η σιωπή σου που λέει πολλά, πιο πολλά κι απ' όσα το στόμα
Πεδίο πειραματισμού το σώμα
Ξέφυγα χαζεύοντας τον ουρανό ν' αλλάζει χρώμα
Κάτοικος 07, διανύω πορείες σε μια άγνωστη πολιτεία
Καινούρια πιάτσα, γνωστή πελατεία κι είπα να βάλω τελεία, κόψω ποτέ τις παρεκτροπές και πιάσω ευθεία
Καμμένα οχήματα, τζάμια σπασμένα σηκώσαν τα φαρμακεία
Περνώ τις νύχτες μου συντροφιά εγώ με τη φοβία
Αν είχα μία ευχή θα πρόσεχα τι είν' αυτό που θέλω να πάρω
Πως καταλήγει σε χάλι μια κατάσταση
Ζεις κι εσύ μαζί της μια αρρωστημένη παράσταση
Θολώνει το τρίτο οπτικό μέσο
Ένα λεπτό φτάνει τον κόμπο να δέσω, να πέσω με τα μάτια κλειστά
Νεκρός θα τους αρέσω μα δεν παίζει τέτοιο σενάριο
Το μυαλό μου ν' αλέσω έχω την επιθυμία να γίνω αυτός που ήδη είμαι στην παραφωνία
Ο έξ' από 'δω τριγυρνά απ' το σούρουπο ως την αυγή στη συνοικία, θερίζει ψυχές
Ατυχές είναι το γεγονός πως έχεις συνήθειες κακές
Σκοτεινές εκδοχές που πηγάζουν μέσα από πληγές που στο δέρμα σου ανοίγονται
Μα δε βαριέσαι, όλα για κάποιο λόγο στην τελική γίνονται
Μπορείς να ξεχωρίσεις τους δειλούς, είν' αυτοί που δε φαίνονται γιατί απλά κρύβονται
Σα φίδια γύρω απ' το ίδιο τους το σώμα να τυλίγονται
Γύρω μας χιλιάδες σκοτεινά μονοπάτια, πλαστικά σώματα, γυάλινα μάτια, ανθρώπινα μέλη, σάρκας κομμάτια
Τις νύχτες [;] όσο ο κήπος της Εδέμ έχει πνιγεί στ' αγκάθια
Το βρέφος θυσία για τη Μορμώ
Το δέντρο μάτωσε όταν χαράξαμε τον κορμό
Μόνος μου πολεμώ, μόνος μου πολεμώ

Είναι μακριά
Ο κόσμος γύρω μας πάγωσε μα δεν είναι αργά
Μια σκέψη αρκεί μονάχα για να σπάσεις τα δεσμά
Χαμένη αλήθεια η λογική που ζεις κι ακολουθείς πιστά
Τυφλός σ' αρρωστημένα παραμύθια