[Verse]
Μυαλά στο πάτωμα, χάλια μου χθεσινοβραδινά
Τι να σου πω, έφαγα σκάλωμα
Το μπράτσο γάζωνα, με κάποιον μάλωνα μου φαίνεται
Κι αντί να ζήσετε δυνατά τη στιγμή πεθαίνετε
Σε φάση καθημερινή για χρόνια
Διχόνοια τσακίζει τη γενιά δίχως συμπόνοια
Στην απομόνωση ξέρω ότι φτιάχνεις τη θηλιά σου από κορδόνια
Γίναμε όλοι πια αναλώσιμοι και πιόνια
Σ' ένα show με φρικιά και πνιγμένοι νεκροί με μάτια ανοιχτά μας κοιτάνε
Ανάμεσα μας ζουν κανίβαλοι, πεινάνε
Το κεφάλι σου κρατάνε τρόπαιο, το μυαλό σου θα φάνε
Είδαν πολλά τα μάτια μου
Κι αν παίξει κάτι που στ' αλήθεια το φοβάμαι είναι να χάσω κάποιον από εκείνους π' αληθινά μ' αγαπάνε
Πάνε χαράμι οι ώρες στην αναμονή περνάνε
Δεν ξεχνώ, κράτα αυτό, τα πάντα θυμάμαι
Καριόλες γύρω μου με το χάλι μου να γελάνε
Κι ενώ έφτυνα χολή ρε
Ντρέπομαι για λογαριασμό σας
Έριξα μια ντάγκλα και μου κλάσατε μαλλί
Καλή μας τύχη, ναι, τα λέμε
Ρίγη καίνε, στίχοι καίνε
Τα πάντα μου φταίνε κι όλοι μας φταίμε
Φύσα το σύννεφο να σπάσει
Ίσως να ξεδιαλύνει κάπως το τοπίο
Η παραμύθα φέρει μόνο πάγο
Όπιο τ' οποίο το κρύο μυαλό και ψυχή ποτίζει
Δε χαρίζεται και ποτέ δε χαρίζει
Χρυσάφι θες να γίνεται ό,τι το χέρι σου αγγίζει
Τι ζει, τι πεθαίνει μέσα σου και τα σωθικά σου λαίμαργα ροκανίζει?
Η υπομονή τελειώνει, η καρδιά μου ραγίζει
Πίσω στα δεκάξι λέγαμε ό,τι μυρίζει γυρίζει, ό,τι κινείται γαμιέται κι ό,τι μένει ακίνητο βάφεται
Δεν κάθεται [;] γι' άλλη μια σκοτεινή ιστορία από μένα για μένα γράφεται
Πώς γίνεται ν' αλλάξεις πολτοποιημένο εγκέφαλο; Δεν πλάθεται
Η καύλα για δημιουργία κι ανακάλυψη όσο πάει και χάνεται
Ποιες είναι οι αντοχές σας;
Πείτε μου μέχρι πού φτάνετε
Τα όρια σας αν θα ξεπεράσετε [;] κρύο
Χτυπάνε προβολείς τα μάτια μου στη λεωφόρο που διανύω δέκα μέτρα διάδρομο ξαπλωμένος σε φορείο
Τοίχοι, λευκά δωμάτια δίχως παράθυρα, ψυχιατρείο και...
Σαν ψυχρός δολοφόνος γυρνώ
Δε νιώθω τίποτα πια, νομίζω δεν είμαι 'γώ
Με μυαλό κατοικημένο από ένα παιδί ή κι ένα τρελό
Το μυθικό πέρασμα απ' το καταραμένο μας ριζικό
Στην έρημο χαμένος, άνεμος σκόνη [;] να πατώ