[Verse]
Κάπου στην άκρη της χιονισμένης οθόνης τρεμοπαίζουν φιγούρες, αιωρούνται μόρια σκόνης
Με λόγια λίγα κι απλά τόσο γλυκά με σκοτώνεις
Κάνω τα πάντα να 'μαι δίπλα σου μα εσύ με διώχνεις κατ' εξακολούθηση, συνεχώς κι επανειλημμένα
Τοπία γνώριμα, χιλιάδες πρόσωπα μου 'ναι τελείως ξένα
Μ' ένα μολύβι ζωγραφίζω τον κόσμο μου και 'μένα
Τα συναισθήματα μου αποσκευές που χάνονται στον ορίζοντα σαν τρένα
Συχνά κάνοντας στάσεις σε τοπία μαγεμένα
Ανασύροντας απ' το βυθό όσα είχα μέχρι τώρα ξεχασμένα
Ναι, τ' όλο θέμα μου μοιάζει με τρέλα κι αν έχεις λίγο χρόνο κλέψε κι έλα
Μ' απορροφά με βία το σύστημα σαν προπέλα
Μπερδεύοντας τ' αληθινό με την οφθαλμαπάτη
Η χορήγηση υπερβολικής δόσης υπνωτικών που και που μου κάνει κάτι
Καταστολή προκαλεί μα ο θόρυβος απ' έξω μ' ενοχλεί κι εν τέλη δεν θα κλείσω μάτι
Μα ακόμα κι αν τα καταφέρω θα 'χει μπλοκάρει το μυαλό απ' τα χάπια
Ακόμα κι αν ονειρευτώ δεν θα το ξέρω
Μέσα στο λήθαργο νιώθω ότι κινούμαι με ταχύτητα φωτός
Έδωσα περισσότερα απ' όσα μπορούσα κι έμεινα κενός
Πίσω μου ρέμα, μπροστά μου γκρεμός
Ελάχιστα άλλαξα απ' όταν ήμουν πιο μικρός
Όλα μηχανικά και τα όνειρα μένουν εκτός τώρα πια
Μα κάτι μου θυμίζει η σκοτεινή σου ματιά, κάτι με ξυπνά, εφιάλτες με σάρκα κι οστά
Τα όνειρα καμιά φορά βγαίνουν αληθινά, τα όνειρα καμιά φορά βγαίνουν αληθινά
Κι έτσι τα αδύνατα γίνονται δυνατά