[Verse]
Μέσα σε κύκλους που φτιάχνω από καπνό βλέπω τη μάπα μου
Φόρεσα πάλι εκείνο το χαμόγελο που πάντα με φρικάρει
Γυρεύω δίχως φυσικούς εχθρούς σαν το μοναχικό λιοντάρι τη θέση μου στο κουβάρι των ανθρώπων
Κι όπου κι αν πάω κουβαλάω ιστορίες δεκάδων ατόμων
Οι συναναστροφές μου κατά βάση είναι αλήτες, παιδιά των δρόμων, ντροπή του έθνους και των προγόνων
Σ' αυτήν τη χώρα γεννήθηκα αυτόχθων
Ευάλωτοι στη δύναμη των όπλων, αψυχολόγητοι κι επιρρεπείς στις κακές επιρροές της εποχής
Μεταξύ μας ο πόλεμος συνεχής
Πόσο αντέχεις; Πόσο μπορείς ακόμα να κρατηθείς;
Αν απομακρυνθείς θα χαθείς, έχω το ελάττωμα να 'μαι ευθύς
Δε σέβομαι τίποτα και κανέναν, ανεξέλεγκτος γίνομαι και θρασύς
Άλλαξε τροπάρι, φίλε μου, απέναντί μου όσο είναι νωρίς, αν δεν το κάνεις θα με θυμηθείς
Δεν ξοδεύω την ενέργειά μου κάπου άσκοπα δίχως να επωφελούμαι κάτι
Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι τα φράγκα αλλά το ίδιο το κομμάτι είναι κατάθεση ψυχής στο χώμα της μουσικής προσφοράς
Δεν έχω παρτίδες με τυπάκια που θα σε κρίνουν απ' τη μουσική που γουστάρεις ή απ' τα ρούχα που φοράς
Σε κοζάρω τώρα καιρό κι όλο αναρωτιέμαι τι ρόλο βαράς, που βρίσκεις τόσα λεφτά, φουλ η τσέπη και στα χέρια σου κρατάς
Το καλό που σου θέλω μη με κοιτάς
Μάθε πρώτα που χώνεσαι κι έπειτα αν θες συνέχισε να κολλάς