[Verse]
Ωσότου να κλείσω τα μάτια μου είμαι κοινός περαστικός στον κόσμο του φωτός
Αποφεύγω να γίνομαι στόχος καθώς κινούμαι μες στο πλήθος, ανάμεσα σας ανθρώποι ζούμε
Μίσος απ' το μίσος που παράγεται αντλούμαι
Κι όλα ευθύς αλλάζουν, θα δεις όσα προσπαθείς μάταια να αμφισβητήσεις
Αρνείσαι να δεχτείς όσα αδυνατείς μέσα απ' τη λογική σου να εξηγήσεις, τι να πεις;
Στιγμές ανησυχητικής σιωπής, στον βωμό του στέκει αιμοχαρής, έτοιμος να σπείρει
Το άνθος του κακού, στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού κρύβομαι
Ξένος, στα μάτια αυτού του κόσμου είμαι απλός ένας εκπρόσωπος απ' το σκάρτο μας γένος
Σ' αμοντάριστα πλάνα διαρκώς εκτεθειμένος, σαν κατάδικος σ' ένα κελί σε μια φυλακή που ονομάσαμε πόλη
Γεύτηκα τους πειρασμούς της που λίγο πολύ τους γευτήκαμε όλοι
Παρευρισκόμενοι σε νύχτες ύποπτες, άλλοτε σαν αυτόχειρες κι άλλοτε σαν απλοί θεατές
Είναι το χθες σα λεπίδα π' ανοίγει πληγές
Είναι σκιές κινούμενες μέσα σε στοές, δελεασμένες από ??? βαριές αναπνοές
Στις ερωτήσεις μου δεν είχα ανταπόκριση
Συνέχισα μόνος να περιφέρομαι στο νόστο
Ό,τι είδα κύλησε χαϊδεύοντας άγαρμπα τους καρπούς μου σα λεπίδα
Με βλέμμα στραμμένο στου λέοντος τη μερίδα πήρα άπλα αυτό που μου αξίζει
Συνεχίζω ωσότου το αίμα στις φλέβες μου ν' αρχίσει να πήζει
Σε μια ατμοσφαίρα που φέρνει οσμές από πτώμα που χρόνια σαπίζει
Στις σκοτεινές διαδρομές όποιος μπει ποτέ πίσω ίδιος δε γυρίζει, είναι πρακτικά αδύνατον
Εφόσον αρπάχτηκαν όνειρα μετατρεπόμενα σ' εφιαλτικές εικόνες
Όσα από μικρό παιδί νόμιζα ακίνδυνα μ' οδήγησαν στις νεκρές απόρρητες ζώνες
Φόβος που πότε μου δεν κατάλαβα από ποιο σύνδρομο πηγάζει
Αποκόμισα πλήθος εμπειρίες κοιτάζοντας επίμονα αυτό που κανένας λογικός ποτέ του δεν τολμά, ποτέ του δεν κοιτάζει
Μόνος στις σκοτεινές διαδρομές περπάτησα, έζησα, είδα τον κόσμο να καθοδηγείται από μια σπασμένη πυξίδα
Πέρα στον κόσμο των πιθανοτήτων, πέρα στην αγέννητη πατρίδα
Σκοτεινές διαδρομές, όνειρα που γίναν εφιάλτες οδηγώντας με στην τελευταία σελίδα