Σαν να ξεχασα να γραφω, να υπαρχω, να νιωθω μπερδεμενος και η σκεψη να μην προχωραει πιο κατω
Να 'χω κολλησει ματαια σε μια εποχη που σβηνει κ η αναμνηση πιο δυνατη απ το μελλον που χω κλινει
Φοβαμαι, τα λαθη τις επιλογες μου μπεσα κ απειρες φορες ειπα "τι κανω εγω εδω μεσα"
Χαμενος εαυτος που θελει πισω να ρθει, γ αυτο και η μοναξια του ειναι η απειλη να χαθει
Ανιχνευω σαν ρανταρ κουκιδες κοκκινες στον χαρτη, ψυχολογω υποτιθεται οποιον εχει αναγκη
Και λαθος παλι εκφραζομαι απεναντι σε οποιον αγαπω γιατι νομιζω οτι μ αγαπαει αμα δω ενα δακρυ
Θα τα πουμε και θα τα καταφερουμε αφου βλεπω τα λαθη μου τοτε σωστα πηγαινουμε
Το ξερω, απλα ειναι μερες που οντως δε μ αντεχω, 15 Αυγουστου χρονια ουσιαστικα με εργο

Νιωθω πιεσμενος σαν παιδι μες στην ταξη, οτι τα τυπικα τα ΄κανα τυπο ξανα
Οτι δεν ηρθε ο αγγελος σου να μ απαλαξει και τα χω βαλει παλι με τα δικα μου φτερα
Τα στασιμα νερα μου περιμενουν την πετρα κ οι ερωτικες εστιες μου να βαλεις φωτια
Η εμπνευση μου δε βγαινει πια να κυνηγησει γ αυτο και στο μενου μας θα εχει τα ιδια σκατα
Βαρεθηκα να με ρωτας αν ειμαι ενταξει μα οταν δε με ρωτας τα παντα πανε στραβα
Και περιμενω ακομα εναν ειδικο να με φτιαξει γιατι οταν ηρεμησεις τοτε ο κοσμος πονα

Ξερω τι ειναι η επιβιωση σε καθε της συνθηκη, ξερω τι δεν ειναι δικο μου και ξερω τι μου ανηκει
Ξερω πως αν σ αφησω μονο θα παιξεις στο εργο κ ο ρολος που θα παρεις ειναι αυτος που δε χωνευω
Ξερω οτι με νοιαζει κ αστο παει να γαμηθει, ξερω πως εισαι μαζι μου γιατι ειμαι καλο παιδι
Μα τις περισσοτερες φορες δεν αρκει γ αυτο και προσπαθω να αλλαξω πριν αλλαξεις πριν μας αλλαξουν οι καιροι

Ξεχωριστοι σαν φαλτσες νοτες, γυρναμε γυρω απο τις φλογες να τους χαριζουμε τα ρεστα γιατι πιστευουμε πως κ αυριο θα βρουμε
Ξεχωριστοι σαν φαλτσες νοτες, γυρναμε γυρω απο τις φλογες να τους χαριζουμε τα ρεστα γιατι πιστευουμε πως κ αυριο θα βρουμε
Να δουλεψουμε το σημερα

Γιατι πιστευουμε πως αυριο τα πραγματα θα γινουνε καλυτερα
Νιωθω πιεσμενος σαν παιδι μες στην ταξη, οτι τα τυπικα τα ΄κανα τυπο ξανα
Οτι δεν ηρθε ο αγγελος σου να μ απαλαξει και τα χω βαλει παλι με τα δικα μου φτερα
Τα στασιμα νερα μου περιμενουν την πετρα κ οι ερωτικες εστιες μου να βαλεις φωτια
Η εμπνευση μου δε βγαινει πια να κυνηγησει γ αυτο και στο μενου μας θα εχει τα ιδια σκατα
Βαρεθηκα να με ρωτας αν ειμαι ενταξει μα οταν δε με ρωτας τα παντα πανε στραβα
Και περιμενω ακομα εναν ειδικο να με φτιαξει γιατι αν δεν ειμαι ηρεμος ο κοσμος πονα

Εσκαψα βαθιά να μπουν θεμέλια στο βασίλειο
Μα βγήκαν τα τελώνια που' χα θάψει
Η φλόγα μου το ξέρω τα τρομάζει μα φυσάει πολύ στην Άνδρο
Γι' αυτό και πάλι σπίτι θα τη βγάλω
Εχω σβηστα τα φωτα για να βγουν και να τα καψω
Κ οσο το χερι μονο του πηγαινει τι θα γινει θα σου γραψω
Εκτος κ αν καποιος θα με θυμηθει και θα με παρει να ευχηθουμε
Να βγουμε σαν να αντεχουμε να πιουμε
Να βγουμε σαν να θελουμε να ζουμε
Καπου κ εμεις ανηκουμε ωστε να μας σωσουνε αμα ξανοιχτουμε