[Verse 1: Ραμμένος Άσσος]
Ξέρω θα χάσω, μα μου αρκεί μονάχα να αποδράσω
Είμαι χαμένος στην ψευδαίσθηση πως το όνειρο θα πιάσω
Σε μια κοινωνία που'θελε για πάντα να το ράψω
Ξήλωσα τα ράμματα και τα'βαλα γύρω απ΄τον άσσο
Κι είναι μάταιο, ξυπνάς και κοιμάσαι μες στη μαυρίλα
Όσο πιο κέντρικα κινείσαι, θερίζει φτώχεια και πείνα
Κι είναι αλήθεια, πονά μα έγινε πλέον συνήθεια
Στο δρόμο μόνοι μας να μας τυλίγουν ένα κάρο φίδια
Άσε με μένα, από καιρό με φρένα σπασμένα
Να παραλύω σταδιακά καθώς βουλιάζω στον πυθμένα
Ένα-ένα συναισθήματα μου σκάνε μπερδεμένα
Μα τι σημασία έχει, στο τέλος δε μένει κανένα
Ζαλισμένος, σκέφτομαι πάλι μες στο τσαρδί μου
Οι εχθροί μου γίναν φίλοι κι οι φίλοι γίναν εχθροί μου
Το μόνο που'μεινε, η συναισθηματική αφή μου
Μάλλον φταίει που δέθηκα με την αυτοκαταστροφή μου

[Verse 2: Μέρος Χ]
Δεν ξέρω αν ζω σε κοινωνία ή στη χώρα του ποτέ
Επαναστάτες με αιτία και το νου τους στο frappe
Τα χρόνια γρήγορα κυλάνε πάνω σ'ένα καναπέ
Κι όταν ξυπνήσεις μες στη μάζα τους θα μοιάζεις με λεκέ
Πολιτικές φιγούρες πίσω από τα έδρανα φωνάζουν
Φλυαρούν, μονολογούν, σαφώς ο ένας τον άλλον κράζουν
Οπαδοί μέσα σε γήπεδα συνθήματα φωνάζουν
Για τα κτήματα αλλωνών, δίχως τα κέρδη να εισπράξουν
Παιδάκια σε πλατείες που νομίζουν πως το ζούνε
Μα τη γνώμη τους θ'αλλάξουν όταν τη νύχτα θα δούνε
Αγαπήσαν ένα σύστημα που'πρεπε να μισούνε
Κι έτσι πιόνια καταλήξανε γι'αυτό δεν αντιδρούνε
Κρίνω καταστάσεις σύμφωνα μ'αυτά που βλέπω
Με κατέστησαν υπεύθυνο ένα χάος να επιβλέπω
Του χάους αποτέλεσμα κομμάτια να συνθέτω
Και ο μόνος τρόπος, μέσα από τους στίχους να εκπέμπω