Γι αυτούς που δε νιώθουν δεν έχει ζόρι
Μασάν τις λέξεις τους λες κι έχουν σπασμένο σαγόνι
Πέφτει η ποιότητα σαν χιόνι που αποκλείει την πόλη

Στην Αττική έχουμε κολλήσει, κανείς δε μας σώνει
Θέλω να φύγω, λόγο να έχω σπίτι να επιστρέψω
Θέλω να πείς πως δεν μπορώ, να έχει νόημα να μπορέσω
Γίνε η αφορμή να γίνω το μέσο
Το μέτριο δε μου κάνει, θα φτιάξω ή θα καταστρέψω

Πάλι μέσα στο σκοτάδι είδα το φως να περνά
Και στις σκιές απ′ τα κλαριά να κελαηδάνε πουλιά
Όσο βάζεις κάτω αυτό που θες θα εκτοξευτεί πιο ψηλά
Είμαι το τελευταίο βαγόνι που το τρένο πάει ανάποδα
Άφοβα σαν το παιδί πηδάω απ' τον πέμπτο πάτωμα
Τρέχουμε, δεν τρώμε όμως σανό, δεν είμαστε άλογα
Ανάλογα, ο ψηφιακός σου κόσμος είναι μπάλωμα
Οι τρύπες παραμένουν και φαίνονται από το γάζωμα

Λέξεις υπάρχουν εκατοντάδες
Μα αυτή που ξεχωρίζει είναι το όνομά σου από τις άλλες
Περήφανος γι αυτά που λες, αετός σ′ αλάνες
Βουτάς πιάνεις τα φίδια τα πετάς μες στις χαράδρες
Έχω απόσταση ως το διάστημα μ' όλα, είμαι Μαύρη Ύλη
Δε φαίνομαι στο σύμπαν, μα έχω ρόλο στο τι θα γίνει
Όταν στη μάχη βρεις ειρήνη ο πόλεμος λήγει
Όταν παύεις να πονάς, χαρά δε σου 'χει μείνει
Στου ανεξήγητου την πύλη μπαίνω κι απαντήσεις φέρνω
Από μικρό κι από τρελό έχω μάθει ότι ξέρω
Αλλάζω τη δομή, να κάνω Hit ξέρω, δε θέλω
Δεν ψάχνω για ρεφρέν, μα επανάσταση να φέρω
Τ′ αληθινά μας πλάνα κι όνειρα δε μοντάρονται από το πρόγραμμα
Όσο ψηλά κι αν πήγα πάντα το κάτω θυμόμουνα
Και πάλι ο ίδιος θα ′θελα να 'μουν άμα γεννιόμουνα
Για να ′χα χρόνο κι άλλο να δω τι σκατά σκεφτόμουνα

Μαύρη Ύλη
Μαύρη Ύλη
Μαύρη Ύλη
Μαύρη Ύλη

Δε βλέπουν τα μάτια, δε νιώθει η ψυχή, μα ξέρουν τα πάντα
Όλα γίναν πλάκα, δεν ξέρω γιατί, μα όλοι κάνουνε πλάκα
Μα δεν το παίρνω στην πλάκα
Κι εγώ ξέρω πώς να γελώ με τους άλλους μα
Μου κόβεται ο ύπνος μου πάντα στη μέση
Όταν το παίζουνε ξύπνιοι έχοντας όνειρα άδεια

Που 'σαι διάρκεια?
Ναι, πού ′σαι χαρά?
Ναι, πού 'στε σκοτάδια?
Πού πήγαν τα πάντα?
Όσο κι αν φωνάζω, ειν′ η απόσταση μίλια απ' την άγνοια
Γεμάτα τετράδια κρατάνε τη σκέψη μη φύγει απ' τη σκέψη
Πώς; Μάταια
Είσαι ο καλύτερος σ′ αυτό που κάνεις
Μα πάντα στον στίχο χάνουν κάποιο γράμμα
Μα μιλάνε τ′ αλάνια, μιλάνε οι τρόποι, μιλάν τα ντουβάρια
Μιλάει η εξυπνάδα, μιλάει ο κόπος, μιλά όλη η προσπάθεια
Μιλάνε τα βράδια, μιλάνε τα χρόνια, ο πόνος, η ομάδα
Ναι Μάνα, είχες δίκιο
Δες, τα καταφέραμε, πήραμε φέτος όλη την Ελλάδα

Μα φεύγουμε! Πάμε γι' άλλα, πάμε γι άλλα. Κάτι λείπει απ′ τα κομμάτια
Μα η εικόνα όλη, δείχνει μόνη, νιώθω ψάρι χωρίς γυάλα
Που να 'σαι άρα; Γιε του Πανα-Γιώτης Φαίδρα λείπει η αύρα
Ο Γιώργης το ′χει, ακούς τη γνώμη, ακούς τη σφαίρα απ' το μπαλκόνι

Γεμίσαμε όλοι το μπαλόνι. Σκάει, άκου. Μπούμ! στην πόλη
Πόσο ακόμη?
Πόσο ακόμη?
Πόση ευθύνη?
Πόσοι ρόλοι?
Και που ′σαι ακόμη?
Κλαινε όλοι, κάνουν Story, λείπουν όλοι
Τσατ και κλώνοι στο σαλόνι, ευθεία τελειώνει, ευθεία τελειώνει

[Hook]
Αν ήθελα ένα ψέμα να γράψω, θα σου 'λεγα: Κρατάς μυστικά;
Αν ήθελα μια μέρα ν' αλλάξω δε θα ′ταν η ίδια μέρα μετά
Αν ήξερα που πρέπει να μοιάσω το σύμπαν θα γελούσε ξανά
Τη μαύρη ύλη θέλω να πιάσω την ώρα που τ′ αστέρια γεννά
Μαύρη Ύλη
Μαύρη Ύλη
Μαύρη Ύλη
Μαύρη Ύλη

Αν ήθελα ένα ψέμα να γράψω, θα σου 'λεγα: Κρατάς μυστικά;
Αν ήθελα μια μέρα ν′ αλλάξω δε θα 'ταν η ίδια μέρα μετά
Αν ήξερα που πρέπει να μοιάσω το σύμπαν θα γελούσε ξανά
Τη μαύρη ύλη θέλω να πιάσω την ώρα που τ′ αστέρια γεννά

Μαύρη Ύλη
Μαύρη Ύλη
Μαύρη Ύλη
Μαύρη Ύλη
Μαύρη Ύλη