ورس یک (R-Most)
یه نفس عمیق و بوی سیگارِ بهمن
من غرق فکر و خدا بیزاره از من
تو تنهایی، کسی نیست که همرات باشه
بات حرف بزنه، رفیق فردات باشه
شبا دوس داری بری تو به خوابِ عمیق تر
و حرفایی داری، ازت خوابو دریغ کرد
پس درگیری با خودت و جامعه ی دورنگ
تو پارک ببین اثراتِ فاجعه ی سرنگ
واسه آزادی پا میزاری تو مسیرِ طولانی
ولی هرچی میری جلو بازم اسیرِ طوفانی
پســـ ، منتظر واسه حرکتی جدید و
دل ما که توی دعا برکتی ندید و
شاید... عاقبتم عذاب روحمه
هرچی هست بهتر از ثوابِ روزمه
و نتیجه ی کارمه تو نگاه مردی
که گم شده تو انبوه نقاب فردی

کروس (Parham & R-Most) (x2)
خسته، لش میزنیم تنی به آب
شب شده ولی دیگه پریده خواب
بزنیم بیرون بعدش بادی به کله
اگه بَه (بهمن) و فندکو داری که حله

ورس دو (Parham)
مغزتو بده دست ته خطیا
که زندگی کردیم با همه سختیا
میگیرم از سیگار کامه اولو
من بستم واسه مرگ بارِ مقصدو
ما که حلاج بودیم حاجی صد مرده
این جامعه بوده که به ما بد کرده
بگم از اجتماع همه فندک به دست
که هر دفعه خندیدم خندم شکست
دور و ورت یه سری خوب لاشخوره عملی
یه مردی که واسه مرگ راش پرِ اخوی
منم که زندگی ازم بیزاره
همینم و اینم از سرم زیاده
به همه، دارم من حس بدی
نزدیکای احمقم میگن میشه قصه نگی؟
میگن خیلی به مشکلات اشاره کردی تو
وقتشه بشکنی حصارِ مرزیو
کروس (Parham & R-Most) (x2)

ورس سوم (Parham & R-Most)
خط صاف، مثه یه مسیرِ بی هدف
زندگی برای تو شبیه یه خوابه
که بیدار نمیشی ازش، تا خودِ صبح، بزنی بیرون و بکنی سریع یه نگا به
ولیعصر، بارون، با یه بهمن دولی
اااخ ولی چرا از من دوری؟
دنیارو نگا ما تو تئوریش گیریم
شاش داره زمان ولی ملو پیش میریم
چشام دنیا رو میبینه با رنگای بدش که رژه میره واسش
و منتظره به خدا بشه خیره با اشک
و حرف نزده
تو دنیای خودشه و خنده بلده
مغز که درگیر، خنده ممنوع
واای چی شد بگو مغز من کو؟
من باختم بیا ببین اینم سندش
مرگ نزدیکه پسر میرم طرفش

کروس (Parham & R-Most) (x2)