ผมจะไม่หนีไปไหน
ผมจะไม่หนีไปไหน

ในตอนที่ผมพยายามวิ่งหนีไปอย่างบ้าคลั่ง
ได้หันมามองข้างหลังเพราะความเหนื่อยล้า
ก็เห็นร่องรอยความทรงจำที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นมา

ก้าวเดินที่ไร้ซึ่งจุดหมาย
ที่แห่งนี้ถูกเติมเต็มด้วยเธอ
ที่ที่่ไม่มีแม้แต่ความมืด แต่เธอกลับไม่อยู่ที่ตรงนี้
ที่ที่ฉันถูกทิ้งไว้ตัวคนเดียว
หลังจากที่ติดตามเธอไปทั้งวันทั้งคืนไม่หยุดพัก

หากร่องรอยของเราจางหายไป
ผมจะรู้สึกสบายใจขึ้นมั้ยนะ
ไม่เคยที่จะหยุดลง มีแต่จะเพิ่มขึ้นไปทุกวัน ๆ
โดยไม่มีการแจ้งเตือนใด ๆ ให้ได้รับรู้

เราทั้งสองถูกทิ้งไว้ ณ ที่แห่งนี้
จนกว่าทุกสิ่งอย่างจะจางหายไปจากที่นี่
ขอให้ผมได้ทำตามที่ปรารถนาเถอะ
มันก็แค่สวยงามเกินกว่าจะจากมันไปในตอนนี้

เพราะงั้นผมจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น
จนกว่าความทรงจำที่มีเธออยู่จะถูกลบเลือนไป
จะไม่ไปไหน
ยิ่งหลายสิ่งเปลี่ยนแปลงไป
ก็ยิ่งกลับกลายมาคล้ายเดิมเหมือนเมื่อก่อน
เธออยู่ห่างไกลในขณะที่ผมยังอยู่ที่เดิม
ผ่านลมผ่านฝน ผ่านหิมะและน้ำค้างอันหนาวเหน็บ
แต่เปลวไฟในหัวใจอันเหน็บหนาวยังคงไม่มอดดับไป

เส้นทางที่โปรยไปด้วยดอกไม้ที่เราสองร่วมเดินทางกันมา
ยังคงมีกลิ่นหอมรัญจวนจากดอกไม้เหล่านั้นคงเหลืออยู่
ผมเป็นดั่งเงาที่อยู่ในแสงสว่างจ้าจากดวงอาทิตย์
หวังเพียงแค่ว่าผมจะส่องสว่างมากกว่านี้ขึ้นไปได้บ้าง

ความรักครั้งเก่ายังคงหลงเหลือไว้
เพียงแค่ความเจ็บปวดที่แสนสวยงาม
เป็นรอยใหญ่ที่ถูกแต้มขึ้นในโลกสีขาวของเธอ

หากร่องรอยของเราจางหายไป
ผมจะรู้สึกสบายใจขึ้นมั้ยนะ
ไม่เคยที่จะหยุดลง มีแต่จะเพิ่มขึ้นไปทุกวัน ๆ
โดยไม่มีการแจ้งเตือนใด ๆ ให้ได้รับรู้

เราทั้งสองถูกทิ้งไว้ ณ ที่แห่งนี้
จนกว่าทุกสิ่งอย่างจะจางหายไปจากที่นี่
ขอให้ผมได้ทำตามที่ปรารถนาเถอะ
มันก็แค่สวยงามเกินกว่าจะจากมันไปในตอนนี้

เพราะงั้นผมจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น
จนกว่าความทรงจำที่มีเธออยู่จะถูกลบเลือนไป
จะไม่ไปไหน
ที่มันสวยงามแบบนี้ได้ก็เพราะมันคือพวกเรานี่ไง
เป็นความรักของคนสองคนที่ปราศจากความเกลียดชังใด ๆ
แม้แต่ความเศร้าโศกที่หลั่งไหลออกมา
หากเปรียบกับคนอื่น มันก็ยังสามารถเรียกว่าความรักได้

ถึงแม้ว่าผมจะยังคงคิดถึงเธอมากเพียงใด
และทำให้ทุกอย่างสวยงามด้วยความรักของเราสอง
แม้ในยามที่ความทรงจำที่มีร่วมกันมา
ได้หลอมละลายและเปลี่ยนสภาพไปเป็นมหาสมุทรอันกว้างขวาง

เพราะงั้นผมจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น
จนกว่าความทรงจำที่มีเธออยู่จะถูกลบเลือนไป
จะไม่ไปไหน