มันคงสายไปใช่ไหม
ผมเห็นหยดน้ำตาของคุณที่รอคอยอยู่ข้างหลัง
ผมอยากเจอกับคุณ ผมคิดถึงคุณ
ผมจำรอยยิ้มของคุณตอนที่มองมาที่ผมได้ดี

อย่าปล่อยให้ผมนั้นอยู่เพียงลำพัง
ผมไม่อยากจะเห็นเพียงภาพด้านหลังของคุณ
ถ้าครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย
ผมก็ยังคงเสียคุณไปไม่ได้
เสียคุณไปไม่ได้แล้ว

ถ้าผมปล่อยให้คุณไป
ตัวผมก็คงไม่ต่างอะไรกับบทเพลงที่ไม่มีเสียง
ถ้าไม่มีคุณอยู่กับผม
ก็คงเหมือนภาพวาดที่ไม่มีสีสัน

แม้เวลาจะผ่านพ้น แม้ว่าคุณจะเปลี่ยนไป
แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็จะยังคงอยู่ตรงนี้
แม้ว่าความเจ็บปวดจะทำให้คุณเจ็บช้ำ
ผมจะคอยปกป้องคุณอยู่ข้างหลังเอง

ทำไมผมถึงได้รู้สึก
เหมือนกับผมคิดถึงแต่ตัวเอง
แทบที่จะบอกไปว่าคำพูดเหล่านั้นน่ะมันมีไว้ให้กับคุณ
คำขอโทษที่ไม่มีอะไรมากมายให้คุณ
ได้โปรดอย่าทิ้งผมไป ผมกลับมาแล้ว อย่าไปไหน
ผมแค่รู้สึกลังเลอยู่พักหนึ่ง ได้โปรดอย่ารู้สึกผิดหวัง
คุณก็รู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้
ผมอยากสบตากับคุณอีกซักครั้ง
แต่ก็รู้ว่ามันเป็นความต้องการของผมคนเดียว
ถ้าครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย
ผมก็ยังคงเสียคุณไปไม่ได้
เสียคุณไปไม่ได้จริง ๆ

แม้ว่าคุณจะปฏิเสธ แต่ผมก็จะอยู่ข้างเดียวกันกับคุณ
ไม่ว่าอะไรก็เอาชนะเราไม่ได้
ทั้งหมดนั้นเพราะคุณ
อย่าหยุดผมเลยนะ

แม้เวลาจะผ่านพ้น แม้ว่าคุณจะเปลี่ยนไป
แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็จะยังคงอยู่ตรงนี้
แม้ว่าความเจ็บปวดจะทำให้คุณเจ็บช้ำ
ผมจะคอยปกป้องคุณอยู่ข้างหลังเอง

ขอบคุณนะที่อยู่ข้างผม แล้วก็ขอโทษด้วย
ให้สายลมที่พัดมาพาหัวใจของผมไป

ดอกไม้นั้นเบ่งบานอีกครั้ง บานสะพรั่งไปทั่วท้องฟ้า
ผมอยู่ข้างๆคุณ คอยอยู่ข้างหลังคุณเสมอไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม

แม้เวลาจะผ่านพ้น แม้ว่าคุณจะเปลี่ยนไป
แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็จะยังคงอยู่ตรงนี้
แม้ว่าความเจ็บปวดจะทำให้คุณเจ็บช้ำ
ผมจะคอยปกป้องคุณอยู่ข้างหลังเอง
แม้ว่าจะต้องแตกสลายอีกกี่ครั้งก็ไม่เป็นไร
ผมจะอยู่ข้างหลังคุณเอง

ความรักแล้วก็โชคชะตา
การเดินทางกับความทรงจำ
ใบไม้ผลิแล้วก็ฤดูหนาว
เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป