{Verse 1: Ζήνων}
Ό,τι με τρώει, με μαγεύει
Κακές συνήθειες και ο χάρος να παραμονεύει
Ήρθε, μου χτύπησε την πόρτα ξημερώματα
Μου πήρε αποτυπώματα, μου ζήτησε ονόματα
Κι όταν του γύρισα την πλάτη, αυτός ορκίστηκε να ζω για πάντα ένα εφιάλτη
Σαν ερημία πάντα να μ 'ακολουθάει, την κάθε κίνηση μου συνεχώς να μελετάει
Ό,τι μ’ αρέσει πάντα, αυτό με φθείρει, αυτό με διεγείρει
Δεν είναι μόνο τα ξενύχτια μου, το μυαλό μου με ουσίες να ποτίζω
Είναι η κακιά συνήθεια μου
Έχει ένα μήνα τώρα που δεν αδειάζει το κεφάλι μου
Μ' αγάπη να με καταστρέφω
Δεν ξέρω που θα πάει το χάλι μου
Τσιγάρο ανάβω κι αδειάζω πάλι το μπουκάλι μου

[Chorus]
Και σκάω γεμάτος σαν ντεπόζιτο, δεν βλέπω κόκκινο
Κι έτσι παίρνει φωτιά το έργο
Θ' αργήσει η μέρα που θα νοιάζομαι
Προς το παρόν, τα λέμε, βιάζομαι

{Verse 2: Μικρός Κλέφτης}
Είμαι έξω μέρες και νύχτες στο lifestyle του αλήτη
Όπου βγάζω το χαρτί σπίτι, συνήθεια κακιά
Πάνω μου κολλάς πάντα σαν τον μαγνήτη
Ξέρω και τον ίσιο δρόμο μα δε καλύπτει
Μ’ αγάπησε ένας άγγελος αληθινά
''Ξέρω πολύ καλά ποίος είμαι'' είπα και έφυγα με τον σατανά
Πάρε με από 'δω, κοντεύω να τρελαθώ
Και δε μου φτάνει, δεμένος στο λιμάνι είμαι
Τι θες να σου πω; Εγώ δεν θέλω να σε πείσω
Απλά μονολογώ για να ηρεμήσω
Κι ένα τσιγάρο το σηκώνει όταν το τασάκι είναι δύο τόνοι
Ο φίλος σε διορθώνει όταν πνίγεσαι στο γούστο
Γυρνάω κουφός προσπαθώντας να την ακούσω
Τα λάθη μου όχι check, πες που αφήνω cash;
Κι απ' τις στάχτες μου θα ξαναγεννηθώ σαν φοίνικας
[Chorus]
Και σκάω γεμάτος σαν ντεπόζιτο, δεν βλέπω κόκκινο
Κι έτσι παίρνει φωτιά το έργο
Θ' αργήσει η μέρα που θα νοιάζομαι
Προς το παρόν, τα λέμε, βιάζομαι