[Verse 1: Çağrı Sinci]
"Neden" diye sorduğumda "Büyüyünce anlarsın" demişlerdi
Hâlâ anlamadım insanların nedir derdi?
Gelip bana sorsa biri şimdi "Ne istersin?"
"Çocukluğum" derdim "Unutmak isterdim."
Bilinçaltımız benzer kuytu bi' ormana hatıralar çıkıp gelir en mutlu anında sormadan
Kabus ülkesinden, hisle beslenirler ve netleşir resimler
Çocukluğum: hatırlamak istemediğim dünler...
Ben fotoğraf albümlerine bakarken gülmem
Etkisinden kurtulmam 1 saniye sürmez ama
O saniye zannederim tek çarem ölmem
Yoksulsan hayal kurarsın ve çocukken ben hayal kurmaktan da öte hayal yaşardım
Sanmayın ki kaçardım
Gerçeğin tam ortasında gerçeğin ta kendisine savaş açardım

[Nakarat: Çağrı Sinci] (x2)
Çocukluğum: Şahit olduklarım; korkularım; hayallerim; sorgularım; kavgalarım...
Çocukluğum: İnandığım masallar; ağladığım o anlar; geride kalanlar...

[Verse 2: Nomad]
Çocuk olmak mucizeyi tatmak mı yoksa her gün yeni kavgalara kurban olmak mı?
Kumla kale evleri yaratmak mı yoksa suskunluğu koruyarak çığlıklar atmak mı?
Çocuk: Neşe saçmaktır, legoları kurmaktır, hayallerin dünyasına balıklama dalmaktır
Ama onu aldattık bi' çok insan kaypaktır hani bizim "İlkemiz küçükleri korumaktı, büyükleri saymaktı"
Gözümün önünde dünüm, kimisi gibi küçük yaşta erkenden büyüdüm
O günler büyülü olmalıdır, yoksa ağır bedeli
Çok yakında baba ol'cam
Fakat yemin ederim; söz verdim kendime çare bulmak için onun her bi' derdinde çare ol'cam
Senle ben de doğ'cam. Senin yerine hayaller kurup baban seni zorlamay'cak hep yanında ol'cak!
[Nakarat: Çağrı Sinci] (x2)
Çocukluğum: Şahit olduklarım; korkularım; hayallerim; sorgularım; kavgalarım...
Çocukluğum: İnandığım masallar; ağladığım o anlar; geride kalanlar...