Όταν η νύχτα ανάβει τα φώτα
Σκιές στο σκοτάδι γυρνούν όπως πρώτα
Αυτά που μαζί σου μοιράστηκα χρόνια
Αυτά που 'ναι τώρα σα χυμένη κολώνια
Κι όταν τα μάτια κοιτούν στο ταβάνι
Μια βότκα με τόνικ, το ξέρω, δε φτάνει
Να πνίξει τις μνήμες, αυτές που σε φέρνουν
Αυτές που μαζί σου ακόμα με δένουν

Κι εγώ που πάντοτε ζητούσα
Να ζήσω αλλιώτικα από μένα
Με λάθος τρόπο σ' αγαπούσα
Και ζούσα χρόνια μες στο ψέμα

Γιατί όταν η νύχτα θα φύγει, το ξέρω
Στο άδειο δωμάτιο ξανά θα υποφέρω
Θα γράφω, θα σκίζω τραγούδι για σένα
Θ' αλλάζω κανάλια, θα ζω στα χαμένα
Θα κάνω γκριμάτσες μπροστά στον καθρέφτη
Να κάνω ευχές σ' ένα αστέρι που πέφτει
Αν ήσουνα κάπου και μ' έβλεπες ίσως
Θα ένιωθες οίκτο, αγάπη και μίσος

Κι εγώ που πάντοτε ζητούσα
Να ζήσω αλλιώτικα από μένα
Με λάθος τρόπο σ' αγαπούσα
Και ζούσα πάντα μες στο ψέμα
Γιατί όταν η νύχτα με κόβει στα δύο
Θυμάμαι που μου 'πες ένα άδειο αντίο
Γιατί να φωνάξω, να τρέξω, να κλάψω
Να πέσω στα πόδια σου και να σε τρομάξω
Εγώ να τα ζούσα σα να 'τανε μία
Εγώ σε κοιτούσα σκυφτή στη γωνία
Και τώρα που η νύχτα ανάβει τα φώτα
Σκιές στο σκοτάδι γυρνούν όπως πρώτα
Αυτά που μου είπες και αυτά που δεν είδα
Και τώρα η νύχτα μια πελώρια τρύπα

Κι εγώ που πάντοτε ζητούσα
Να ζήσω αλλιώτικα από μένα
Με λάθος τρόπο σ' αγαπούσα
Και ζούσα πάντα μες στο ψέμα

Κι εγώ που πάντοτε ζητούσα
Να ζήσω αλλιώτικα από μένα
Με λάθος τρόπο σ' αγαπούσα
Και ζούσα πάντα μες στο ψέμα