[Verse 1: Solmeister]
Και όποτε θέλω το θέμα θα θέτω μονόπλευρα
Θα γράφω τετράστιχα
Κάθε φορά που σκέφτομαι και νιώθω άσχημα
Και λάθος ολότελα
Κάθισε και άκου λιγάκι αυτά τα παράπονα
Εγώ σε μεγάλωσα
Τόσο φθηνά πούλα με
Αφού τόσο αξίζω που τόσο σε χάλασα
Με σένα τα βάζω απόψε
Μα είσαι καθ' εικόνα μου και καθ' ομοίωση
Άρα απλά με μένα τα βάζω για ακόμα μια πικραμένη φορά
Γράφω για λάθη από τα είκοσι
Γράφω για κάτι από όταν μου μάθανε γράμματα
Αλλά ποτέ δεν μου μάθανε να γράφω και κάτι καλά
Σε πόσους ανθρώπους χρωστάς ευτυχία;
Κάθε χαμόγελο πόσο πληρώνεται;
Εδώ στα μέρη μου οι ανθρώποι δεν χαμογελάνε συχνά
Του παραδείσου οι πύλες ανοίγανε
Κάθε φορά που η ματιά μου η άδεια συναντιότανε
Με εκείνη την παλιά σου μαγεμένη ματιά
Και σου έχω πει πως δεν γράφω πια έτσι
Άσε το χέρι
Άσε την φωτιά
Δεν θέλω πάλι το ίδιο παιχνίδι
Κάπου σε χάνω και κάπου πιο κάτω σε βρίσκω ξανά
Σε κάποια Ραφήνα
Και κάποια βραδιά καλοκαιρινά
Στα χρόνια μου τα μεταεφηβικά
Γιατί με ψυχαναλύω και πάλι με οινόπνευμα
Που είν' το ποτήρι;
Που είναι οι στίχοι που σου 'γραφα;
Έλα!
Εσύ υποτίθεται πως θα μου μάθαινες να γράφω για μένα
Έστω λιγάκι πιο φωτεινά
Το είχες πει και μην το ξεχάσεις
Έφτιαξα στα αστέρια έναν κόσμο για εσένα
Από τον μάταιο ντουνιά που σε γνώρισα πιο μακριά
Και εκεί σε φυλάω καλά
Εκεί δεν σου ράγισα ποτέ την καρδιά με τα λάθη μου
Αλλά έννοια σου αγάπη μου αυτοτιμωρούμαι συχνά
Ήσουν η μόνη που αγάπησε το τέρας
Μα είσαι αέρας
Και όταν φυσά, ελεύθερος φεύγει και αφήνει εμένα στην παγωνιά
Να προσπαθώ να αγκαλιάσω το τίποτα με χέρια γυμνά
Και αίμα γεμάτα
Έμαθα πάντα να χάνω τα πάντα
Παίζω τα ρέστα μου
Δεν πάω πάσο
Συλλέγω ιστορίες
Συλλέγω συγγνώμες
Συλλέγω ανθρώπους που δεν θα ξεχάσω να απογοητεύσω
Μα τι νομίζεις πως γράφω;
Φτύνω μελόδραμα
Όχι στραγγίζω και στάζω
Η πένα μου δάκρυσε μα δεν διστάζω κι ας μην με κοιτά
Άντε γαμήσου
Συγγνώμη
Ευχαριστώ
Σε θέλω ακόμη
Φύγε μακριά μου
Αν μ' αγαπάς να μου γράφεις
Μην μου μιλάς
Μίσησε με
Παράτα το
Όλα τα παραπάνω, ναι όλα
Γιατί έτσι νιώθω
Γιατί έτσι τα 'κανα
Για του έρωτα τα γηρατειά και τον άδοξο θάνατο
Γιατί είναι μάταιο
[Verse 2: Marseaux]
Να 'σαι καλά
Για κάθε ανασφάλεια μου
Για κάθε φορά που νιώθω ότι είμαι μικρή
Και τόσο λάθος
Να'σαι καλά
Για όλη την πίκρα
Για όλο το δάκρυ
Να 'σαι καλά
Για την αγάπη
Το κάτι μεγάλο
Μα ευχαριστώ δεν θέλω άλλο
Τα μάτια μου χόρτασαν σκοτάδι
Κι όσα και αν κάναμε λάθη
Να 'σαι καλά
Να περνάς καλά με εκείνη που αντέχει
Να 'σαι καλά
Οι αναμνήσεις αυτές δεν γιατρεύονται
Οι πικραμένοι δεν ονειρεύονται
Να'σαι καλά
Να με θυμάσαι τα βράδια που άλλη δεν σε αγαπά
Να 'σαι καλά
Στα έδωσα όλα
Στάχτη στο στήθος έχω, όχι καρδιά
Να'σαι καλά
Μα δεν θα μου λείπεις
Σφυρίζει το σώμα μου απο τα κενά
Να 'σαι καλά
Αυτό είναι το αντίο
Το τόλμησα κι ας το'πα τόσο δειλά
Να'σαι καλά
Ποτέ δεν ξεχνάω
Πως μίσησα εμένα για να 'σαι καλά