[Verse 1]
Günlerim hep sonbahar mı söyle
Çektim attım acıları kapandı kapılar
Kum saati kırılmış
Zamanın bütün sahili akıvermiş masaya
Ölümün ıslanan mavisiyle
Perdelerden damlayan hangi okyanus hiç bilen var mı?
Yaş halının üzerinde menevişlenmiş büyüsüyle sararan
Takvim yapraklarından koptu zaman
Baştan başa tahribat açtı
Boş odalara yayılan ansızlığın
Ruhuma devrilen tuğlalar
Sureta tebessümlerini sırtımda taşıyamam çok ağırlar
Tuttuğum elimde kalıyor bırak dağınık kalsın
Kimine göre farklı
Gerçek=hata
Bende vakit çok geç aşkım
Ben beni ben yapan canavarıma küstüm
Artık bulutlar suskun
Alem yaz matem havasına bürünsün
Kayıp şehrime kafa tutan körpe söyle
Deli raporuyla masana sunulan hüzünde
Belki birkaç asırlık öfke bulursun
Yarının adını bugünden koydum
Kusursuz inşa edilmiş hayatın film şeritleri hep tıkalı
Ve ara sokaklar aşkıma katliam
Baş rolüm sahnede tek sufle sesin
Aramalarıma kapalı
Meramı anlamsız, kara bela ortasında selamsız
İnce yapılı küçük harflerden kurduğum cümlelerde dilim sürçer hatıralara
Gözüm gider rüyalara
[Nakarat](x2)
Leşime tuz dök çünkü kokar cesetim
Sakalıma dokunma çünkü sefalete tek vesayetim
İşte gitti gidiyor ekspresim
Ruhum peşine düştü
Hava soğuk ve gözleri donuk bu şairin
Bir yandan da karanlığın kanlı nefesi

[Verse 2]
Sefalet yatağımdan öylece kalktım
Etrafa bakındım
Gün doğmuş kervan göçmüş
Akbabalar musallat olmuş evime
Rap mahali
Soysuz ahaliyle dolmuş mabedine
Teâlâ fi'l kitâbihil kerim'le son binen oldum ekspresine
Ayaklarım dolaşır durur
Bazen basarım kendi gölgeme
Bazen bir kandil simiti kadar saf niyetliyim
Ben doğduğum ilk günden ahirete biletliyim
Enaniyet hiç yapmadım
Ben mülteciyim
Sen, puslu gözlerinde amansız bir hırsın kurbanı
Sen, şirke düşmüş rezil rusba tohumusun
Gel, bende merhamet yüzde bir
Gel sen de sür yüzüne
Bu tükürük kutsal su
Ver elini ama okuyamam
Hayat çizgin silik bir yol
Dönüşü yok
Sılan da meçhul
Sen de kendi tenhalarında kaybol
Yer çıkmaz sokak
Aşka dair kapalı her yol
Nerede bilmem ölümsüzlüğün iksiri
Bu mabed benim, defol!
Zengin olarak doğmak kader kısmet işi keza
Gönlü zengin olmak kadir erdem işidir
Maksat ahkam olsun diye laf konuşmam
Zirâ sözü ârif olmak mecliste âdil işi
Kimse kalemi kırık zât-ı şerif, en müspet kişi
[Nakarat](x2)
Leşime tuz dök çünkü kokar cesetim
Sakalıma dokunma çünkü sefalete tek vesayetim
İşte gitti gidiyor ekspresim
Ruhum peşine düştü
Hava soğuk ve gözleri donuk bu şairin
Bir yandan da karanlığın kanlı nefesi