[Verse 1]
Πού θα πάει; Κάποια στιγμή μυαλό θα βάλω
Απ' τα δεκάξι μου συνέχεια το αναβάλλω
Κι έχω φτάσει στο σημείο ν' αμφιβάλλω
Αν αντέχω αυτόν τον σάπιο κόσμο άλλο
Στην εφηβεία μας ποτίσανε με βία
Κι ανθίσαμε σαν μίσος μες στη Μασσαλία
Κάποιοι κάψανε την πόλη στον θυμό τους
Κι άλλοι καήκανε μες στο δωμάτιό τους
Ποιος θα μιλήσει στο παιδί για την αλήθεια;
Έκανα όπλο μου τον πόνο μες στα στήθια
Και σημαδεύω αυτά που χτίσανε οι ψεύτες
Σαν τα παιδιά που πετάνε στους μπάτσους πέτρες
Όταν νυχτώνει μαζευόμαστε σε στέκια
Κι ανταλλάζουμε ιδέες για το μέλλον
Εμάς οι στίχοι μας θυμίζουνε τουφέκια
Που προστατεύουνε τα σπίτια των αγγέλων
Όταν θα σβήσω, να θυμάσαι τ' όνειρό μου
Ευτυχώς δεν ήτανε μόνο δικό μου
Το κουβαλάνε κάτι ανήσυχα διαμάντια
Κι ανάβουν καπνογόνα στα σκοτάδια

[Chorus]
729
729
729
729
[Post-Chorus]
729
729
729
Ένα τελευταίο, λέει

[Verse 2]
Πόσα σημάδια αγνόησες για να μη δεις το πρόβλημα;
Ήθελες ν' αλλάξεις μα φοβόσουν το ξεβόλεμα
«Τελευταία νύχτα» έλεγες κάθε απόγευμα
Και φύγαν τόσα όνειρα τόσο άδικα κι ανώφελα
Κάποιοι πιστεύουν πως ν' αλλάξουμε είναι αδύνατο
Έχω στοιχεία που αποδεικνύουν το αντίθετο
Είδα ανθρώπους να ξεφεύγουν απ' τη μοίρα τους
Και φτιάξανε το μέσα τους, τις σχέσεις και τα σπίτια τους
Αντλούμε δύναμη απ' τα μάτια τα βρεγμένα μας
Αυτό το μάθαμε καλά από τη γέννα μας
Απ' άλλο μονοπάτι θα βαδίσει ο καθένας μας
Μα όλοι καταλήγουμε να φτάνουμε στο τέλος μας
Σου μίλησα για τη σκιά του εαυτού μας
Που κουβαλάμε και καθοδηγεί τον νου μας
Για τις θυσίες που απαιτεί η αλλαγή μας
Το πώς νιώθουμε και πράττουμε να 'ναι κι επιλογή μας
Και με κατάλαβες, και σε κατάλαβα
Αυτό είναι σπάνιο, γι' αυτό δε θα το αντάλλαζα
Έσπασα την αλυσίδα, βγήκα από τη θάλασσα
Και πάω να απολαύσω τις ανάσες που σπατάλησα
[Outro]
Και με κατάλαβες και σε κατάλαβα
Έσπασα την αλυσίδα, βγήκα από τη θάλασσα
Και με κατάλαβες και σε κατάλαβα
Αυτό είναι σπάνιο, γι' αυτό δε θα το αντάλλαζα