[Verse 1: Novel 729]
Βγήκα απ' τη θεραπεία με τα μάτια μου να στάζουνε
Άμα δεν πέθανες ποτέ εμείς δε μοιάζουμε
Δεν πλησιάζω πιο κοντά γιατί φωνάζουνε
Με νοιάζει πιο πολύ το πώς από το πού θα φτάσουμε
Φτωχά τα λόγια όταν δεν κοιτάει το μάτι
Δύσκολο το ανέβασμα, είχες πολλά στην πλάτη
Όποτε την κοίταζα έπεφτα κάτω τέζα
Μα το απ' έξω πάει χαμένο αν είναι άσχημο το μέσα
Δε μας ένωσαν τα logo μας, το ξέρει ο Θάνος
Αν ξανάγραφα το «Amigos» θα το ονόμαζα «Hermanos»
Όταν μου 'πες τι έχεις πάθει χαμογέλασα
Γιατί έμοιαζε απίστευτα πολύ με αυτό που έζησα
Δεν είμαι κάποιος, κι ελπίζω να μη γίνω
Έκοψα τα πάντα, τώρα τη ζωή μου πίνω
Πλέον κάθε 'βδομάδα κι από μία μάχη δίνω
Για να μην ξαναδώ χάπια πάνω στο κομοδίνο
Να προσέχεις τον εαυτό σου γιατί κάποιος σ' αγαπά
«Δε θέλω να σε δω να πέφτεις», σαν τον Sadoma
Δεν ξέρω αν τη γλίτωσα φθηνά
Μα φτάνει που τη γλίτωσα κι ο νους δεν το ξεχνά

[Chorus: Ελεύθερο Πνεύμα]
Κι όλο το βράδυ γράφω, όσα απ' τη μέρα κρύβω
Κι όλο έναν κόμπο δένω, κι όλο έναν κόμπο λύνω
Νιώσε με να μη νιώθω πως μιλάω σε τοίχο
Δώσ' μου έναν λόγο να 'μαι εδώ, να μη θέλω να φύγω
[Chorus: Ελεύθερο Πνεύμα]
Κι όλο το βράδυ γράφω, όσα απ' τη μέρα κρύβω
Κι όλο έναν κόμπο δένω, κι όλο έναν κόμπο λύνω
Νιώσε με να μη νιώθω πως μιλάω σε τοίχο
Δώσ' μου έναν λόγο να 'μαι εδώ, να μη θέλω να φύγω

[Verse 2: Ελεύθερο Πνεύμα]
Είμαι του κάτσε «γράφ' τα στο χαρτί γιατί χανόμαστε»
Δεν είμαι του καλού MC, είμαι του να αισθανόμαστε
Μου 'πες πως ήσουν 'ξήγας, γι' αυτό και πόνεσε
Τώρα δενόμαστε, πες μου, ή τώρα κλεινόμαστε;
Κι είπα να κάνω μουσική ό,τι βράζει μέσα μου
Και σε είδα να αρρωσταίνεις στα live, γαμώ την τρέλα μου
Αδελφέ μου περίεργε, εσύ αντέχεις, λίγο ακόμα κράτα
Απέδειξέ τους πως υπάρχουν μπεσαλήδες κι αλάνια
Παιδιά που μοιάζουν ίδια, μεγαλωμένα νύχτα
Παιδιά του κάτω ορόφου, στη δίπλα πόρτα κοίτα
Στάσου λίγο, 'βδομάδα, πες μου πού πας, ρε μήνα
Χρόνε, σε είπανε γιατρό, μα θυμάμαι όλα εκείνα
Με ξέρεις, δεν έχω clips με πουτάνες και χρυσάφια
Μα έχω φίλους διαμάντια και κάτι κουπλέ ξυράφια
Μια εικόνα πριν τσιμεντωθεί η αλάνα, μάνα
Μια περηφάνια πες το, FF.C κι Άλφα Γάμα

[Chorus: Ελεύθερο Πνεύμα]
Κι όλο το βράδυ γράφω, όσα απ' τη μέρα κρύβω
Κι όλο έναν κόμπο δένω, κι όλο έναν κόμπο λύνω
Νιώσε με να μη νιώθω πως μιλάω σε τοίχο
Δώσ' μου έναν λόγο να 'μαι εδώ, να μη θέλω να φύγω
[Chorus: Ελεύθερο Πνεύμα]
Κι όλο το βράδυ γράφω, όσα απ' τη μέρα κρύβω
Κι όλο έναν κόμπο δένω, κι όλο έναν κόμπο λύνω
Νιώσε με να μη νιώθω πως μιλάω σε τοίχο
Δώσ' μου έναν λόγο να 'μαι εδώ, να μη θέλω να φύγω

[Verse 3: Novel 729]
Είδα στο μάτι παλαβού την αντανάκλαση του κόσμου
Πέσαν οι διακόπτες, μα έχω μέσα μου το φως μου
Αν μου 'φαγες τσακμάκι, λογικά θα 'σαι δικός μου
Κι αν με δεις να εγκαταλείπω, αδελφέ, χαστούκι δώσ' μου
Αν κάτι θέλω είναι να δεις πίσω απ' τα μάτια σου
Η φωνή μου συντροφεύει τα σκοτάδια σου
Έχουμε ευθύνη γιατί μας ακούν παιδιά
Δε με νοιάζει ποια είναι η μόδα, εμείς μιλάμε γι' ανθρωπιά
Και δε θ' αλλάξει αυτό ποτέ, ό,τι κι αν γίνει
Όταν το σταματήσουμε και φύγουμε, ουσία να 'χει μείνει
Ένα για το άγχος κι ένα για την ντοπαμίνη
Και μια στιχοθεραπεία όταν βγαίνει η Σελήνη
Στο καταφύγιο η νύχτα δεν ακούει ποτέ σιωπή
Θα κάνω το συναίσθημά μου λέξη κι όπου βγει
Δώσε μου έναν λόγο, έναν καλό λόγο, να μη θέλω να την κάνω από 'κεί

[Chorus: Ελεύθερο Πνεύμα]
Κι όλο το βράδυ γράφω, όσα απ' τη μέρα κρύβω
Κι όλο έναν κόμπο δένω, κι όλο έναν κόμπο λύνω
Νιώσε με να μη νιώθω πως μιλάω σε τοίχο
Δώσ' μου έναν λόγο να 'μαι εδώ, να μη θέλω να φύγω
[Chorus: Ελεύθερο Πνεύμα]
Κι όλο το βράδυ γράφω, όσα απ' τη μέρα κρύβω
Κι όλο έναν κόμπο δένω, κι όλο έναν κόμπο λύνω
Νιώσε με να μη νιώθω πως μιλάω σε τοίχο
Δώσ' μου έναν λόγο να 'μαι εδώ, να μη θέλω να φύγω

[Verse 4: Ελεύθερο Πνεύμα]
Βάλ' τη λούπα, λέμε και πες μου «πες τα, κολλημένε»
Λέμε σήμερα νιώσε, στ' αρχίδια μου αύριο, ξέχασέ με
«Κρύβε λόγια» λένε, μα κρύβω τόσα που με καίνε
Πάνε μέρες που τα μαζεύω, απόψε δεν κρατιέμαι
Πήρα τηλέφωνο, αργά, να δω πού αράζουν
Οι δικοί μου σαν τα μούτρα μου, σε κανέναν δε μοιάζουν
Το πάνε solo, με τις μόδες δεν αλλάζουν
Γι' αυτό τους νοιάζω, για αυτό με νοιάζουν, νιώθεις;
Απ' το σχολείο, θυμάμαι την εποχή
Που τα πράγματα αλλάζαν από παιδί σε παιδί
Άλλοι γίνανε γιατροί, άλλοι γίναν δικηγόροι
Άλλοι πέσαν με τα μούτρα κι άλλοι κόψαν με το ζόρι
Πάω με τα παιδιά και βλέπουμε την πόλη από ψηλά
Κάτι θα πίνουμε πάντα σ' έντονη λύπη ή χαρά
«Τι χαμπάρια, αδελφέ μου;», από το «μπλέξιμο» στ' «όλα καλά»
Πάω κι ερωτεύομαι ελαττώματα και ψυχολογικά (ο μαλάκας)
Ραπάρω περήφανα από το στραβό μονοπάτι
Αφού μάτια μου, τα μάτια σου έκανα κι είδα σκοτάδι
Αγάπη σ' όποιον πρόσφερε, μα δε χρωστάω κάτι
Μονάχα στη γυναίκα που μ' έφερε εδώ, τέλος