[Intro]
Ποιος φόβος στοιχειώνει ξανά το μυαλό σου
Λέει, λέει

[Chorus]
Πες μου ποιος φόβος στοιχειώνει ξανά το μυαλό σου
Τι έγινε και έχεις χαθεί
Φαίνεσαι ανήσυχος βλέπω στα μάτια σου
Πως σε σκοτάδι βαθύ έχεις χωθεί
Πες μου ποιο 'χθες σε πονάει
Ποιο μέλλον σε αγχώνει
Ποια σκέψη σου καίει την ψυχή
Ποιος δεν κατάλαβε τι είχες να δώσεις
Ποια δε σου έδωσε αυτά που είχε πει (x2)

Να ‘χεις τα πόδια σου έτοιμα
Να ‘χεις τα μάτια στον στόχο
Σε λίγο θα σκάσει σεισμός
Θα μείνω να δω άμα το ‘χω
Δασκάλεμα από τα χαστούκια
Η αγάπη σου φτάνει να ζήσεις
Όσοι ήταν' μαζί σου σε πτώσεις
Αξίζουν μια θέση σε πτήσεις
Φοβόμαστε αυτό που δεν είμαστε
Γιατί το άγνωστο δεν το ελέγχεις
Εμφανίστηκαν συμπτώματα για να σου δείξουνε
Κάτι που μάλλον δε βλέπεις
Δεν είμαι καθόλου μα νoιώθω κενός
Ο δρόμος του πάθους δεν είναι ομαλός
Ετοιμοπόλεμος και ικανός
Ολοταχώς, μάχη για φως
Μόνιμα αυτόνομα ψάχνω το νόημα
Κι όταν το δω σ' το γαβγίζω
Δε συλλαβίζω, έχω πεθάνει πολλές
Μήπως έφτασε τώρα η στιγμή να το ζήσω;
Άμα δεν κοίταγα πίσω
Πώς θα ‘χα κουπλέ για να φτύσω
Το ‘χεις ανοίξει πολλές μήπως έφτασε
Τώρα η στιγμή να στο κλείσω
Έξω απ’ το χάος, μέσα στον κήπο
Έξω απ’ το ψέμα φυτεύω τον στίχο
Με τις παλάμες μου πάνω στο χώμα
Κοιτάω ψηλά και φωνάζω τον Ήλιο!
Η ελπίδα μου λίγο να ανθίσει
Τον φόβο μου να κατακτήσει
Κι άμα δε βγει τότε θα μείνω εκεί
Ώσπου αν ‘ρθει η βροχή να ποτίσει

[Chorus]
Πες μου ποιος φόβος στοιχειώνει ξανά το μυαλό σου
Τι έγινε και έχεις χαθεί
Φαίνεσαι ανήσυχος βλέπω στα μάτια σου
Πως σε σκοτάδι βαθύ έχεις χωθεί
Πες μου ποιο 'χθες σε πονάει
Ποιο μέλλον σε αγχώνει
Ποια σκέψη σου καίει την ψυχή
Ποιος δεν κατάλαβε τι είχες να δώσεις
Ποια δε σου έδωσε αυτά που είχε πει (x2)

Κική Δημουλά:

Εκείνος που κάνει τη μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας είναι ο απαισιόδοξος... αλλιώς... δε θα είχε τα κότσια να είναι απαισιόδοξος. Μέσα δηλαδή σε αυτήν την απόλυτη, απόλυτη θλίψη μου και απόλυτη δυσπιστία μου και αμφισβήτησή μου για όλα... λέω δεν μπορεί, κάτι τρέχει, κάτι είναι, κάτι είναι αλήθεια κάτι είναι ωραίο. Αυτού του είδους την Ελπίδα